Tanta auga

Estaba eu hai un momento na fonte lavando unhas prendas delicadas e, de paso, xogando co chorro fresco, coma unha nena. A fonte é un lugar máxico, sempre o foi, pero cando estaba máis arriba, na nacida mesma, tiña que selo dobremente: polo seu discreto retiro, pola estreitura que lle deixan os ribadóns dun lado e outro, polos felgos gloriosos que medran alí. Logo a auga foi canalizada ata preto da estrada, construiuse o lavadoiro, que nós chamamos río-de-lavar e decorouse o conxunto cun ridículo frontispicio fascista con xugo e frechas e unha data: 1958. Ata hoxe. Non quero miralo, pero véxoo igual. Intenteino cunha moción á corporación municipal. Ao tempo era unha petición extravagante, non se popularizaran os argumentos que desembocaron na aprobación da Lei da Memoria histórica, e era difícil facer pedagoxía desde a concienciación cero. O goberno socialista, e estivo 20 anos no poder municipal, daquela amosou a sensibilidade propia dunha ameba. Paciencia. Máis paciencia. O frontispicio ignominioso segue impertérrito. Agora hai un goberno do PP, tera máis ou menos sensibilidade cás amebas?
Pois estaba eu no mellor do lavado, xa saíran todas as manchas e entretíñame aclarando prenda a prenda en mil augas, cando chegou un vello a encher unha garrafas.
-Agora xa bota ben auga; amañárona ben.
-Pseeee! bota ben porque hai moita auga. Ten auga para botar e para perder. Non ve como segue perdendo deste lado?
-Pois tes razón.
-Teño. Non saben de onde vén toda a auga que nace aquí. Non queren nin sabelo, sempre remendos para ir tirando.
Quedou calado e xa tiña cheas as garrafas.
Hai tanta auga, sen contar a que se perde!