Sesta

Hoxe é o primeiro día de verán. Calor pegañenta, sopor e sesta. A casa sen ruídos, case. Só ronquidos esporádicos dos maiores recollidos nas súas alcobas. Os nenos teñen moi ben aprendido que non se pode molestar e o reloxio da sala deixa pasar os minutos coma un regueiro de lava.
Só quedo eu esperta. Meu irmán dorme a carón de mamá. Eu coido a vella boneca e sento no repeito da ventá da sala. Desde alí, o tellado dos alprendes despedindo calor fan bailar a paisaxe deserta. Falo moi amodiño coa miña boneca e invento unha historia complicada que fai licuar o regueiro de lava. Un mundo dinámico no baleiro da sesta.
Un descoido, movemento brusco ou airiño inesperado e a boneca escórreme das mans e queda enriba do tellado, exposta ao sol implacábel, lonxe do meu alcance. Unha bafarada de calor golpéame. Estudo a distancia no tellado, a altura da ventá, os ferros desde os que me podo colgar, pero son pequena de máis. Choro. Enxugo as bágoas. Sigo inventando historias que xa non son ledas coma antes porque non as podo guiar como eu quero. Unha cousa apréixame a gorxa e afoga o berro que non pode saír. As agullas do reloxio parecen paralizadas.