Son muller: a miña debe ser unha poética do corpo, unha demostración visceral de aquilo ao que fun reducida, polos séculos dos séculos..
8 comentários:
Anónimo
disse...
A miña gran enhoraboa! parécemE un post directo , feminista e orixinal! Parabéns, compañeira, parbéns!!!! CON MOITO SIGNIFICADO MÚLTIPLE. UNHA APERTA SOLIDARIA de Yoli http://moralla.blogspot.com
si, claro, un horror, é máis: eu participei na matanza deses porcos e comín a súa carne. Un carro de carne. Antes foron animais que houbo que manter e limpar. O esterco tamén é outro horror. Sei do que falo. Mme. Bobary c´est moi.
Queridas, querido: non vou explicar a gran metáfora visual porque vexo que a entendeste perfectamente, pero si que quero recoñecer había unha certa e maligna intención de producir sorpresa e poida que horror: as imaxes teñen unha forza impredicible. Agora ben, aínda que eu unindo o texto a esa imaxe levara a reflexión ata o límite, non pensades que case teño razón? As mulleres para ser aceptadas dentro do canon literario temos que escribir sobre "as nosas cousiñas", actualmente, e xa que o sexo non é tabú: o corpo. No século XIX, como dicia a nosa inconmensurable Rosalía sería das "pombas i as frores".
A muller, eu son home e non podo máis que opinar tanxencialmente. Estou farto do eterno feminino e do seu reverso pacato. A nosa identidade é algo escuro e xelatinoso onde só podemos entrar para máis nunca saires. As vísceras non concordan cos matices da tenrura, e nembargantes...
8 comentários:
A miña gran enhoraboa! parécemE un post directo , feminista e orixinal! Parabéns, compañeira, parbéns!!!! CON MOITO SIGNIFICADO MÚLTIPLE.
UNHA APERTA SOLIDARIA de Yoli
http://moralla.blogspot.com
Grazas, irmá!
Que horror! Que horror!
si, claro, un horror, é máis: eu participei na matanza deses porcos e comín a súa carne.
Un carro de carne.
Antes foron animais que houbo que manter e limpar. O esterco tamén é outro horror. Sei do que falo.
Mme. Bobary c´est moi.
concordo con Moralla: intenso, fermoso, feminino e impactante. O que xa coñecemos e sempre atopamos neste blog!
Pois eu atopo a foto ben bonita (tamén o post, claro!)
Queridas, querido:
non vou explicar a gran metáfora visual porque vexo que a entendeste perfectamente, pero si que quero recoñecer había unha certa e maligna intención de producir sorpresa e poida que horror: as imaxes teñen unha forza impredicible.
Agora ben, aínda que eu unindo o texto a esa imaxe levara a reflexión ata o límite, non pensades que case teño razón? As mulleres para ser aceptadas dentro do canon literario temos que escribir sobre "as nosas cousiñas", actualmente, e xa que o sexo non é tabú: o corpo. No século XIX, como dicia a nosa inconmensurable Rosalía sería das "pombas i as frores".
A muller, eu son home e non podo máis que opinar tanxencialmente. Estou farto do eterno feminino e do seu reverso pacato. A nosa identidade é algo escuro e xelatinoso onde só podemos entrar para máis nunca saires. As vísceras non concordan cos matices da tenrura, e nembargantes...
Enviar um comentário