Cáceres

Veño de pasar uns días en Cáceres e teño que dicir que veño moi sorprendida. Por unha parte, claro, polo seu exotismo: esas trazas mouras da parte vella das vilas, esa temperatura, esa primavera botada de fóra, eses touros bravos pacendo nas devesas, esas falas...pero por outra ás veces parecía que estabas en calquera val ourensán coas montañas cinchadas de socalcos, as veigas traballadas en ricos alcoubes, os carballos, as sobreiras e as erupcións graníticas...por non falar desa pequena Galicia irredenta que se garda no val do Ellas.
Nunha desas pequenas poboacións, Abadía exactamente, veu un vello a falar con nós. Contounos unha historia con reis namorados, galerías subterráneas, princesiñas empreñadas malamente, franceses impíos e cristos rescatados da barbarie iconoclasta laica.
-¿De dondes venís?
-De Galicia.
-Ahhh, de allí vinieron los reyes más antiguos de España.
Pro se eles para nós son exóticos, nós para eles non o somos menos. Cada vez que me collían os datos do DNI para inscribirme nun aloxamento armábase. Os catalás son catalás, os vascos son vascos pero o noso é o nunca visto, eu penso que é porque andamos polo mundo como avergonzados. Contoume meu irmá, que andou traballando un par de meses por aquelas serranías, que nunha ocasión empregou toda a súa paciencia en facerlles pronunciar e escribir o seu nome.
-Xoán Xosé
- Lloán Llusep
- No, soy gallego, no soy catalán:Xoán Xosé.
-¿Lloán Ksoksé?¿Pero eso que nombre es?
- Juan José en castellano, Xoán Xosé en gallego. En catalán sabeis y en gallego no ¿eh? Os ponen a andar los catalanes.

E vén outro e empeza a escribir Juan....
-¿Que haces? ¿No ves que no es así?
-Pero es lo mismo.
-Por eso, porque es lo mismo.
E escribiu Xoán Xosé.

Unha pica en Flandes (e moitas en Galicia) hai que ir poñendo.