Disque había un tipo na montaña que a tiña máis pequena ca min. Iso era o que aseguraba Manolo, o porteiro novo do equipo, que era daquela banda e viñera parar aquí cunha compañía de obras das estradas.
Nos vestiarios, nada máis quedarmos encoiros, xa empezaban as miradas de reollo, os comentarios polo baixo e logo os chistes á conta deste ou daquel. De todos eu era o da picha pequena, mínima despois das duchas frías que nos cortaban a respiración e nos arrincaban brúos de animais. Eu levábao con humor -¡Pobre de min se me amoucaba!- e respondía con afiados comentarios no mesmo ton de risa colectiva. Pero no fondo ben amolado que estaba.
Por iso, o inesperado comentario de Manolo tranquilizoume, quitoulle ferro ás miñas preocupacións. Se as había máis pequenas é que a miña non era tampouco tan miserablemente pequena. E deu lugar a outra cuestión: ¿pódese esperar o mesmo dunha picha pequena ca dunha grande? E no caso de que non (todos os comentarios dos vestiarios apuntaban nesa dirección) ¿Como saír airoso e sacarlle o máximo partido a unha picha pequena?
Desde esa tarde, fun estreitando a miña relación con Manolo e en pocos meses éramos inseparables. Quedabamos para ver os partidos, presenteille á miña irmá máis vella, íamos xuntos ás festas. Como quen non quere a cousa, cando xa Manolo e mais eu falabamos de todo e compartiamos moitas cousas, un día saqueille o tema que me angustiaba. Pregunteille se era certo o comentario que fixera aquel día e pedinlle que me aclarara cánto máis pequena a tería o tipo aquel da montaña.
Manolo abaneou lentamente a cabeza e aseguroume con medio sorriso que non me podía dicir cánto porque non lla medira e que nin sequera se lle ocorrera medir a súa. Manolo era daquel xeito, pouco dado ás confesións íntimas e pouco interesado por aqueles temas morbosos que toleaban ós demais. Era extremadamente calmo para todo, para o viño, para as mulleres, para o xogo, tan seguro de si que me avergoncei enseguida das miñas preguntas e aínda das miñas preocupacións.
O caso é que, como dicía a miña avoa, unha vez que está o verme dentro, vai roendo e roendo ata que podrece todo. E iso foi o que me empezaba a pasar a min.
Eu levaba anos coa mesma moza, unha rapaza ben xeitosa, unha rapaza como debe ser. Non tiña chata: feitiña sen chamar a atención, non me sobrepasaba se poñía tacóns, traballadora e amiga da súa casa. A nosa relación avanzaba sen sobresaltos cara ó matrimonio, pero sen présas. Cando podiamos tiñamos relacións sexuais agradabeis e nisto ela era tan mansa coma no demais. Sempre estaba ben, nunca se queixaba, aínda que a verdade tampouco semellaba estar moi entusiasmada. E aquí, neste pensamento, empecei a encerellarme: ¿Por que ela nunca mo pedía? ¿Por que eu nunca me decataba se gozaba ou non co que faciamos? ¿Por que sempre aquel terco silencio que acompañaba cun enigmático sorriso cando lle rogaba que me dese instruccións? ¿Por que era todo tan eslaimado?
Con moito tino empecei a rarear os nosos encontros polo medio da semana, ata quedar reducidos ós oficiais dos sábados e domingos. Necesitaba respostas á miña preocupación e estaba seguro de que sincerándome con ela non as ía atopar. Así que, apoiándome en Manolo, probei sorte con outras rapazas… e unhas veces había sorte e outras non.
Isto era así para min, porque no que respecta a Manolo sempre daba no cravo o moi cabrón. Nalgunhas ocasións tiña unha ducia de mozas algarexando arredor del e non porque se esforzase moito, ou iso era o que parecía desde fóra. O caso é que Manolo podía escoller sempre nun variado e fermoso ramallete feminino mentres eu me conformaba co que lle cadrara, normalmente aspirantes a Manolo en fase de estudio.
Botamos uns meses con estes divertimentos. O sábado, despois de deixar á miña moza na casa, lanzábame a unha nova aventura co meu amigo coa esperanza de atopar luz na miña confusa vida sexual. Pero a cousa non era tan doada. Os apresurados polvos de dez minutos non parecía que me fosen a aclarar nada. Con estas parellas efímeras todo se facía precipitadamente e logo volviamos á festa, á discoteca ou ás rúas concorridas sen moito que dicirnos, case con ganas de perdernos de vista e infinitos desexos de que non nos viran xuntos. Non era o caso de eu preguntar nesas circunstancias que qué che parece a miña pirola, miña rosa, e qué me dis do seu rendemento. A verdade é que ningunha delas fixo ningún comentario laudatorio, e iso aumentou máis aínda a miña preocupación.
E Manolo triunfaba. Facendo os mínimos xestos triunfaba todas as noites. Tomaba as cousas con calma; unha vez que se decidía adicábase a noite enteira a ela. Desaparecían, volvían aparecer, con moitos secretiños, inseparables por unha noite. Elas encantadas de seren raíñas, servidas polo seu rendido admirador dunha noite. Pero nada máis, nada de compromisos. Fuxía deles coma un gato da auga fría.
Unha noite desas ocorreu algo sorprendente que rachou de súpeto o meu equivocado sistema de búsqueda, ou direi mellor: que me puxo contra as cordas.
Era sábado e, coma sempre, á hora habitual acompañei á miña moza á casa. Despedímonos ata o día seguinte, para dar o noso paseo. Despedímonos coma se fósemos cada un para a súa casa, aínda que eu sabía perfectamente que antes intentaría un novo lance sexual. O que non se me pasara pola mente era que a miña moza tamén tiña os seu plans aquela noite.
Debeu de entrar por unha porta e saír pola outra, porque cando eu dei atopado a Manolo estaba con ela. Aparentemente era ela a que levaba a iniciativa, cousa que me sorprendeu moito e que me levou a dubidar se a era ou era alguén que se lle parecía. Era ela, nin sequera tomara a molestia de mudar de roupa. Falaba achegando o seu corpo ó meu amigo, mirándoo ós ollos docemente, mesmo atrevéndose a tocarlle, primeiro no brazo, logo no pelo…sen abandonar nunca a actitude seductora e, ó mesmo tempo, implorante. Non podía crer o que vía. Decidín ocultarme a eles e observar, o máis serenamente que puiden, en qué acababa aquilo.
Eu estaba como fascinado observando todo aquel ritual, cómo ela lle susurraba algo na orella, cómo rozaba os beizos del nun bico fugaz para, inmediatamente erguerse e tirar suavemente pola man de Manolo. Era unha invitación inequívoca ¿onde quedaran as súas reservas? Un lume descoñecido queimábame por dentro, o corazón púxose tolo e a cabeza encheuse dunha espesa néboa. Pasaron moi preto de min, pero non me viron. Deume a impresión de que non lles preocupaba nada do que os rodeaba, coma se todo o que xiraba arredor deles fose absolutamente inútil e non tivese importancia; ese pensamento roeume as entrañas.
Neste estado de alleamento seguinos polo labirinto de rúas, a unha distancia suficiente para non chamar a súa atención, aínda que cada vez máis certo de que non ían reparar na miña sombra. Foron (fomos) ó paseo da ribeira, coma nun soño. Os seus corpos continuaban enlazados, exactamente igual que á saída do local onde os descubrín; o taconeo dela resoaba ritmicamente na noite con el ó seu par, intimamente sumiso. Camiñabamos entre as árbores coa luz verdosa dunhas poucas farolas e eu esforzábame en non facer ruído ou caer enguedellado nunha rama ou unha raíz.
Detivéronse nun lugar afastado pero perfectamente visible para min. Bicábanse, abrazábanse, dicíanse cousas que eu non podía entender pero que comprendía que os excitaba, como me excitaban a min, moi ó meu pesar. Nun momento pararon e quedaron mirándose un momentiño, como trazando o movemento seguinte da partitura que tiñan na cabeza, e logo afrouxáronse as roupas, el a ela e ela a el. Vin que se recorrían os corpos coas mans, e que se lambían a modo por todo o corpo e outra vez a xuntar as linguas e outra vez a chucharse os beizos, moito, moito tempo. Ela xemía como nunca o fixera comigo e el azuzaba aquel corpo incendiado falándolle mentres tanxía as súas cordas cos dedos. Logo ela axeonllouse e foi el quen xemeu longamente. Tamén eu xemía avergonzado en silencio apretando a miña pirola que cuspía lonxe o leite pegañento.
Foi coma se o inesperado orgasmo compartido me sacase do val anegado de néboa en que me atopaba e entendín a verdadeira dimensión dos meus problemas. Levaba razón Manolo: non tiñan nada que ver co sistema métrico decimal.
¡Que gran tipo aquel Manolo!
Sem comentários:
Enviar um comentário