Foto SW
Hai moito, pero moitísimo tempo, baixo os nosos pés había un
volcán fervendo. Un bo día, aquilo que sentiamos bulir en silencio cuspiu gases
e pedras incandescentes. Foi un fermoso espectáculo, porque nos parecía que o
podiamos contemplar tranquilamente sen perigo ningún.
Estabamos enganados, por suposto.
Se decatármonos, aspiramos un fume acedo que rañaba na
tráquea e facía tusir. Unha millenta de charamugas pousáronse nas nosas roupas consumíndoas paseniñamente
en furados diminutos ata queimar a pel. A lava avanzaba contra nós chegando,
case, a rodearnos, silenciosa no medio do ruído enxordecedor. Pero nada disto
foi suficiente para sacarnos da contemplación estática daquela beleza
apaixonada.
Por fin, un enorme pelouro veu rolando cara a nós. Mentres
avanzaba a toda velocidade comprendín a catástrofe inminente. Non podo presumir
dunha extraordinaria lucidez, é ben certo. Só a vantaxe duns segundos e a
decisión rápida puideron salvarme. Salvarnos?
De todo aquilo conservo algunha cicatriz das queimaduras máis fondas e
recoñezo ao meu arredor unha paisaxe pétrea, produto dunha antiga e violenta
combustión.
2 comentários:
Unha secuencia de 'Te querré siempre', de R. Rosellini:
http://www.youtube.com/watch?v=9DW-Zb-HESo
Parabéns por escapar dese volcán.
Que 2013 sexa soportable.
soportable malia os maos augurios.
Enviar um comentário