Tranquilos tod@s, non dei cabo de min (aínda)... Por fortuna empecei comendo as uñas, fixéronme mal e xa non seguín. Foron pasando os días e alimenteime deles –exclusivamente de días, prométoo– e axiña uns pensamentos foron presa dos seguintes, e dos que viñeron despois e, a continuación daqueles, outros e outros máis. Un mes pensando, podédesmo crer, e rematei o que traía entre mans, medio enterrada na bibliografía. Practicamente rematei, quero dicir, "practicamente" porque os traballos de pensar nunca se rematan con todas as letras.
Pero agora que o penso, que vos vou contar eu que non saibades xa? Pobre de min! E aínda que puidera facelo, como dixo Ela, sen "regras nin gramática de ningunha clase" habíavos de rinchar nos oídos. Empezando por aí... e seguindo por aquí.
3 comentários:
Pensar moito -polo que se ve- é o defecto ou a virtude máis acusada dalgunhas das persoas que definen a miña xeografía da amizade. Suroeste aquí nos deixou en estado de abandono e case de desesperación. En tanto a min déuseme por ler 'Pensar la pasión', un breve ensaio de J.C.F. Naveiro. O que eu digo.
Nunca pensei que as uñas fosen tan indixestas, Homburg!
Carallo, custoulle!
Enviar um comentário