Capitana Kathryn Janeway

Capitana Janeway dirixe cun estilo moi peculiar a nave de exploración Voyager, perdida nos labirintos espaciais, xa non do cadrante Alfa, senón do Delta. Lonxe, ben lonxe da casa á que non renuncia a volver de xeito ningún. . . porque, aínda que ás veces as cousas parece que se torzan definitivamente, ela sabe que da súa fe e determinación depende o ánimo de todos.

A Capitana é quen, no lonxe espazo-temporal, debe manter acesa a luz dos principios éticos humanistas que rexen as normas da Flota Interestelar e faino da única maneira posíbel: adaptándoos a cada circunstancia. Que gran lección de relativismo (flexibilidade) e de supervivencia (xamais baixar a garda).

A soidade visita ás veces á Capitana Janeway, pois, no fondo, unha capitana non pode compartir o peso da responsabilidade con máis ninguén, por moi bos colaboradores cercanos que teña, que os ten. Kathryn Janeway busca a soidade neses momentos de remorso polos mortos que vai deixando atrás e de dúbida pola incerteza do prometido, e entón, coma o bardo, abandónase á melancolía.

Era inevitábel, no deseño dunha figura feminina tan poderosa, que se fixera alusión á súa capacidade de dar vida. A capitana non se pode permitir a reprodución biolóxica, tendo como ten tanta xente ao seu cargo, nin outorgar a súa confianza nin o seu corpo sen perder autoridade. Non pode e non o fai, mais tampouco pode evitar que a súa voz abrande cando ve un neniño de calquera especie, e a súa intelixencia emita destellos cando albisca un "home" á súa altura. Porén, non dubida en outorgar vida "humana" a criaturas que non foron concebidas para gozala, como o holograma Doutor, ou ás que lles foi arrebatada, como a (ci)borg Seven of Nine e convertirse, como sen querelo, na gran nai de todos.