Jean-Luc Picard... engage!

Jean-Luc Picard era o meu capitán favorito ata que se cruzou no meu camiño a capitana Janeway. En ambos os dous personaxes de ficción, como tamén adoita pasar nos personaxes da vida real, as súas máis valiosas virtudes son tamén os seus máis lamentábeis defectos. No caso de Jean-Luc a frialdade da súa mente, moi útil para afrontar os retos do liderato, é moitas veces un obstáculo para solucionar problemas. Jean-Luc, falando claro, é un castrado emocional que se prohibe a si mesmo investigar parte das súas ricas facetas humanas. É por iso que necesita ao seu lado de maneira case permanente unha telépata, a tenente Troy, que complementa a súa total inutilidade en certas funcións cerebrais como a intuición ou a empatía. Será tamén por iso que é un lector obsesivo de Shakespeare. E se cadra tamén que, nun mundo que xa superou ese rollo malo dos nacionalismos, Jean-Luc é inequivocamente francés, defensor apaixonado da excepcionalidade cultural, cultivado bon vivant deses que dubidan seriamente se pedir matrimonio a unha muller cando teñen a Tour Eiffel de fondo de pantalla ou entregarse en corpo e alma á Flota Interestelar?
En tout cas... un momento de debilidade teno calquera.

Capitana Kathryn Janeway

Capitana Janeway dirixe cun estilo moi peculiar a nave de exploración Voyager, perdida nos labirintos espaciais, xa non do cadrante Alfa, senón do Delta. Lonxe, ben lonxe da casa á que non renuncia a volver de xeito ningún. . . porque, aínda que ás veces as cousas parece que se torzan definitivamente, ela sabe que da súa fe e determinación depende o ánimo de todos.

A Capitana é quen, no lonxe espazo-temporal, debe manter acesa a luz dos principios éticos humanistas que rexen as normas da Flota Interestelar e faino da única maneira posíbel: adaptándoos a cada circunstancia. Que gran lección de relativismo (flexibilidade) e de supervivencia (xamais baixar a garda).

A soidade visita ás veces á Capitana Janeway, pois, no fondo, unha capitana non pode compartir o peso da responsabilidade con máis ninguén, por moi bos colaboradores cercanos que teña, que os ten. Kathryn Janeway busca a soidade neses momentos de remorso polos mortos que vai deixando atrás e de dúbida pola incerteza do prometido, e entón, coma o bardo, abandónase á melancolía.

Era inevitábel, no deseño dunha figura feminina tan poderosa, que se fixera alusión á súa capacidade de dar vida. A capitana non se pode permitir a reprodución biolóxica, tendo como ten tanta xente ao seu cargo, nin outorgar a súa confianza nin o seu corpo sen perder autoridade. Non pode e non o fai, mais tampouco pode evitar que a súa voz abrande cando ve un neniño de calquera especie, e a súa intelixencia emita destellos cando albisca un "home" á súa altura. Porén, non dubida en outorgar vida "humana" a criaturas que non foron concebidas para gozala, como o holograma Doutor, ou ás que lles foi arrebatada, como a (ci)borg Seven of Nine e convertirse, como sen querelo, na gran nai de todos.

E ti, para quen escribes?

Hai uns meses chamáronme á casa para facerme unha entrevista en calidade blogueira. Sorprendeume tanto que preguntei á miña vez como diaños deran comigo nesta enmarañada rede. A xornalista de voz cristalina respondeume que non podía reproducir exactamente a cadea, pero que fora a través doutro blog que tiña este enlazado. Tampouco era tan raro; eu visito blogs e deixo comentarios e con eles, inevitabelmente, tarxetas de visita.

Contra o final da entrevista había unha serie de preguntas sobre as estatísticas do blog: número de visitas, número de entradas ao mes, etc. Canta xente entra neste blog? Cantos paran a ler ou simplemente miran os "santos"? Cantos volven? Nin idea, non tiña nin teño reconto de ningún tipo. Pero sodes sempre os mesmos, non o neguedes. Algúns co seu nick de toda a vida, outros co da temporada, tamén os que xogan ao anonimato, aínda que eu ben saiba quen veñen sendo, e, por suposto, os que levan o DNI nos dentes se fai falta. As miñas lectoras e os meus lectores non sodes unha multitude, podo aseguralo sen ver ningún tipo de contador de visitas, pero si un grupiño bastante definido e perseverante.

Nunca pensei que a arroutada que me deu hai xa cinco anos me fose durar tanto, malia as subidas e baixadas en cantidade e calidade dos post, nin moito menos que fose quen de engaiolar un(@)s lector@s coma vós, antes lectores ca amigos, aínda que algúns acabastelo sendo tamén.
Seguireino intentando.

Azul

Unha borrasca tropezou nalgún guicho desta terra accidentada e o resultado son días grises entre cortinas de auga.
Un día típico de novembro, digo eu.
Non. Ti dis que non, que os días de novembro teñen a luz dourada dos paseos entre follas que fan crnch, crnch.
Pero tamén están os días en que o suroeste campa ás súas anchas e levanta tellados e arrinca araucarias. Estamos onde estamos, non o esquezas, e aí ao lado está o atlántico.
Ti pecha os ollos e pensa en novembro, insistes cando paramos nun semáforo. Que ves?
Se me mandas pechar os ollos só vexo azul e, detrás, outra borrasca.
Contigo non hai maneira.

O conflito lingüístico explicado aos nenos

Contexto: Serán do domingo, pequena reunión familiar arredor dun programa da TVG sobre o marabilloso e entrañábel mundo dos animais domésticos. O reto hoxe é converter uns cans calquera, sen oficio nin beneficio, en útiles cans-pastores. Estamos nuns campeiros de Boimorto con moito movemento: hai cans, donos dos cans, unha ducia de ovellas e un adestrador que dirixe a escena.

ADESTRADOR: Ti colles o can e fas así, así e andando, de acordo?
DONO DO CAN: Si perooo... ao can fálolle en castelán ou en galego?
CAN: What?