... e viu unha moura asollando ouro cabo da súa peneda e brillaba tanto que quedou como cego, parcialmente cego con visión caleidoscópica do ollo esquerdo, e escoitou a voz dela dicindo algo así como "ven, ven" pero moi suave, entrándolle nos oídos misturado co vento e o frus das follas, e logo se quería algo de ouro mentres estendía os seus brazos oferentes e se prefería levalo aos puñados ou aos ferrados.–Aos ferrados! –que pregunta, todo o mundo sabía que nun ferrado caben moitos puñados– Aos ferrados! –repetiu, por se non o oíra ben coa refuliada que lle levantou os cabelos.
–Pois logo vai buscalo –e sorruille maliciosa, aínda que el daquela entendeu que un rapaz tan listo e afouto, por riba do ouro, aínda había merecer outro galano daquela mouriña tan xeitosa.
E foi correndo coma un lóstrego e volveu sen folgos co corazón a rebentar para ver o sitio, meu pobre, coa herba amansada e baleiro, sen ouro nin moura nin can a lle ladrar. Co sol nas costas pechou os ollos e entendeu, agora ben claro, o sorriso da moura.
Sem comentários:
Enviar um comentário