A febre do ouro

... e viu unha moura asollando ouro cabo da súa peneda e brillaba tanto que quedou como cego, parcialmente cego con visión caleidoscópica do ollo esquerdo, e escoitou a voz dela dicindo algo así como "ven, ven" pero moi suave, entrándolle nos oídos misturado co vento e o frus das follas, e logo se quería algo de ouro mentres estendía os seus brazos oferentes e se prefería levalo aos puñados ou aos ferrados.
–Aos ferrados! –que pregunta, todo o mundo sabía que nun ferrado caben moitos puñados– Aos ferrados! –repetiu, por se non o oíra ben coa refuliada que lle levantou os cabelos.
–Pois logo vai buscalo –e sorruille maliciosa, aínda que el daquela entendeu que un rapaz tan listo e afouto, por riba do ouro, aínda había merecer outro galano daquela mouriña tan xeitosa.
E foi correndo coma un lóstrego e volveu sen folgos co corazón a rebentar para ver o sitio, meu pobre, coa herba amansada e baleiro, sen ouro nin moura nin can a lle ladrar. Co sol nas costas pechou os ollos e entendeu, agora ben claro, o sorriso da moura.

Vergonza me había dar

Vergonza me había dar tender a roupa á vista da xente, neste balcón hiperreal, coma nos barrios pobres de antes dos patios interiores, exposta a propia miseria a todas as miradas e censuras do mundo.

Vergonza me había dar e non ma dá. Xa non ma dá porque penso que podo facer literatura do trapo de limpar cristais, ocasionalmente trapo de secar culleres, antes manga de camisa de diario, despois de descender do sancta sanctorum das prendas con dereito a percha no armario.

Vergonza me había dar, malia omitir as bragas. Por favor, non sei facer literatura con elas.

Iso é, estou segura, porque non me poño en serio.

(Re) Tomando posición (sen toma de posesión)

Desde que o outro día intentei explicar nunha aula que a gravidade era aquela forza magnética que, desde o centro mesmo da Terra, nos mantiña cos pés no chan non volvín a levantar voo.

Comprendino despois de intentalo sen éxito máis de unha e dúas veces, seguindo o procedemento tal e como detallei nun post anterior: concentrarse, inspirar profundamente e ... elevarse. Cheguei a imaxinar a cara de pastoriños que lles quedaría aos alumnos e ás alumnas perante o prodixio da profesora voadora. Pero nin co meu máis encendido desexo nin coa miña máis acuciante necesidade era xa posíbel. A lei, deixárao ben claro, non admite excepcións.

Rematou, pois, a miña navegación arround de moi même. Nunca vou esquecer que cheguei a voar e que me era tan doado como apañar as mazás que van caendo da maciñeira. Adeus, don marabilloso, luz que me envolvías, regreso ao meu lugar noutro lugar, ás miñas rotinas, xa nunca máis as mesmas, ás miñas armas ben puídas, nas que non permitín o óxido nin a decadencia neste tempo que só pasou dentro de min.

Et bien, meus non moi estimados superiores de Recursos Humanos da Consellería de Educación, eu cumprín a miña parte, espero agora que vostedes cumpran a súa, como xa deberían ter feito, e, ao recibo da presente ordenen por fin os seus papeis e
a) Envíen a miña toma de posesión.
b) Paguen ao remate do mes.

Atentamente

Suroeste