Número total de visualizações de páginas

sábado, julho 31, 2010

Lilith e as fantasías masculinas


Pasada a febre do mundial de fútbol, durante a que a prensa inglesa seria pretendeu alarmar aos patriotas españois cunha conspiración televisiva-demoníaca en forma de fermosa reporteira detrás da portería para que a España lle metesen goliños e golazos. Pasada a irada resposta de articulistas, tertulios e esposas de viceprimeiros ministros negando para Sara Carbonero o título de Lilith... os mass media da pelella de touro reviven a fantasía dunha auténtica e irresistíbel malvada, Idoia López Riaño, bautizada pola prensa como La Tigresa.

Mentres a, definitivamente doce e inofensiva, Carbonero pasea pola costa californiana con sombreiro borsalino e gafas de aviador, as axencias de prensa rebuscaban nos arquivos vellas fotos da Tigresa López Riaño e en todas atoparon o mesmo magnetismo. Os articulistas cargaron tintas sobre a súa lenda sexual e non puideron evitar endurecer o se discurso a medida que este se ía escribindo na pantalla do ordenador: canto máis cargaron as tintas escollendo adxectivos "feos" máis evidente é a turbación irracional perante a personaxe. Verdadeiramente, nin no papel de mala nin no de boa as mulleres se libran de ser un obxecto sexual.
Algunhas das historias acerca dela funcionaron durante unha época como auténticas lendas urbanas. Lembro a risa que me dera a narración dun amigo que aseguraba que el mesmo, ou se cadra outro amigo, encontrara á Tigresa durante as festas do patrón da vila e pasaran xuntos a noite de copas e farra con absoluta naturalidade. Cando os ánimos etílicos decaeron, encamiñáronse á praia e alí arrolaron xuntos. A Tigresa levaba saia, na fantasía do meu amigo, ou do amigo do meu amigo, e nas loitas amorosas que tiveron lugar sobre a area fría do mencer, a man exploradora del atopou a durísima certeza dunha pistola, aprisionada na cintura e disimulada entre os pregues da roupa.
É indubidábel que esta fantasía é posterior á noticia da súa detención en Francia no ano 94 e foi alimentada por todo o que daquela se publicara acerca dela. Sería bon saber, tamén, canto do que se publicou é produto da fantasía masculina. En todo caso a noticia é que se desvincula da organización terrorista e que parece que pon empeño en reciclarse. Lilith facendo cursiños para quedar en Eva? Esperemos que os que está obsesionados con ela a deixen avanzar nese camiño.

13 comentários:

Anónimo disse...

Bien, vale. ¿Y no hay fantasías femeninas? ¿O sólo masculinas? Ah, y una distinción básica: ¿Objeto o sujeto sexual? No es lo mismo, ¿verdad?

SurOeste disse...

Hai fantasías femininas, hai, coándose polas fendas do poderoso aparato patriarcal: Lilith, Eva e a Virxe María son o resultado da fantasía masculina convertidos en esterotipos para as mulleres. Se vostede le as suxestións que enlacei no post (o artigo de Ussía é antolóxico) darase conta da obxectualización xeneralizada que se fai nos medios de comunicación cos personaxes femininos, dedíquense ao que se dediquen. E, desde logo, nin fenomenoloxicamente nin gramaticalmente é o mesmo o suxeito ca o obxecto.

Anónimo disse...

¿Quiere usted decir que las fantasías femeninas son un mero efecto especular de las fantasías masculinas? ¿No hay, pues, fantasías femeninas autónomas y/o independientes de lo que usted denomina "poderoso aparato patriarcal"? (Podría hacer un chiste fácil con su expresión "poderoso aparato", pero lo vamos a dejar).

Sea como fuere, lo cierto es que no sólo los medios. También un etarra que ha conocido bien a Idoia sostiene la misma opinión: "Soares Gamboa es gráfico al definir a su ex 'colega': "Era, ante todo, esclava de su cuerpo y de su cabello, no he conocido una militante en ETA más terrenal que esta mujer".

Dicho de otra manera: ¿No hay posibilidad alguna de que, en efecto, la tal Idoia fuese un sujeto sexual con su propia capacidad de decisión o, simplemente, está condenada a ser un objeto pasivo de las fantasías masculinas? Esto es, ¿no puede poseer su propia capacidad de discernimiento y elección sexual, fuese en la "cantidad" que fuese?

SurOeste disse...

O caso é que o último que pretendía eu era especular sobre a vida sexual de López Riaño. As mulleres "podemos" ser suxeito das nosas accións, despois de todo concederásenos por fin que somos seres humanos dotadas de racionalidade e vontade, pero témolo complicado, moi complicado e á vista está.

Polo que respecta á existencia ou non de fantasías femininas á marxe do aparato patriarcal (neste caso o chiste fácil sería moi acaído por aquilo do falogocentrismo e tal) a cousa é aínda máis complicada –teña en conta o lío que armou Freud cando o intentou– porque o sistema de representación está absolutamente impregnado (cantas posibilidades de chiste fácil!) de poder patriarcal. Enfín, que faría falta cambialo todo desde a base para que quedásemos a pre e puidésemos autorrepresentarnos en condicións de igualdade.

Francamente, non creo que haxa grandes diferencias entre a visión dun Soares Gamboa ou dun articulista a la virulé como o que enlacei: as dúas son profundamente misóxinas. Nisto son profundamente pesimista: desde o facherío ata o roxerío fulminante a mentalidade machista funciona perfectamente.

Anónimo disse...

La veo a usted muy determinista. Su dictamen se encuentra excesivamente prisionero del peso de las estructuras del poder patriarcal, sean cualesquiera que estas fuesen. ¿Quiere decirse, entonces, que las posibilidades de emancipación de la mujer están cercenadas hasta tal punto que la misma es una quimera, pues sólo sería posible si “todo cambiase desde la base”? Y habida cuenta que pretender cambiarlo todo desde la base es puro idealismo, la conclusión a la que se llega es de un pesimismo inmenso, castrante, si me permite la palabra.

En otro orden de cosas, parece que de su dictamen se desprende que lo único relevante es la “mentalidad machista” y acabar algún día con ella, por lo que el acceso de la mujer a elementos de bienestar e independencia material serían secundarios y, en el fondo, irrelevantes a los efectos de librarse del baldón de dicha mentalidad machista, siempre omnímoda y voraz. ¿No cree que el suyo, al fin y a la postre, se revela como un discurso antifeminista?

SurOeste disse...

Ten vostede razón: o único "feminismo" viábel é o de Sexo en New York, o meu son purísimas ganas de amolar.
Vou comprar uns "manolos" que me axuden a emanciparme, de verdade, agora mesmo.

Anónimo disse...

Percibo un indisimulado tono de irritación en sus palabras. Disculpe si la he ofendido (“amolado”, como dicen en gallego), pues no ha sido esa mi intención. Tan sólo me he limitado a dialogar con edución y a resaltar dialécticamente lo que me han parecido algunhas aporías de su discurso, por otra parte interesante.

Creo que no ha entendido bien mis palabras y que las ha tomado en un plano personal, algo muy lejos de mis intenciones. Entre en su blog de casualidad y, en estos días de asueto estival, se me ocurrió realizar algunas apostillas. Ya veo que ha sido una buena idea, pues se pliega a cualquier diálogo. Sea como fuere, espero que dichos “manolos” sienten bien a sus piés que, permítame decirlo, imagino delicados. Un afectuoso saludo.

Anónimo disse...

... que no ha sido...

(perdón por el error)

SurOeste disse...

A min encántame discutir, de feito abrín o blog, entre outras cousas, coa esperanza de discutir máis e mellor.
En ningún momento me sentín molesta polos seus argumentos. Cando os termos que se utilizan son respectuosos, o non concordar non pode ser sinónimo de estar molesta. Debe interpretar o post anterior como unha contestación irónica ao seu, porque penso/sinto que tamén vostede quixo ir moito máis lonxe do que eu fun ou quixen ir.
En definitiva, na miña opinión o asunto da dominación masculina é tan tan profundo e implica tantos aspectos que non se soluciona simplemente cun maior nivel económico e de independencia legal das mulleres. De aí poderiamos discutir se os problemas complicados debemos dalos por imposíbeis ou non. Eu penso que non, que hai que ser consciente do que hai e non conformarse con "solucións" superficiais que poidan ser enganosas.
Un saúdo cordial. Xa me están dando ganas de argallar unha nova entrada.

Anónimo disse...

Me congratulo que no se sienta molesta y que le guste debatir.

Yendo al asunto, en momento alguno he dicho que la solución al machismo se vaya a dar simplemente con un mayor nivel económico y con la independencia legal. Pero ahora, dándole la vuelta a la tortilla, yo le pregunto: ¿cómo entonces? ¿qué propone usted?

Espero que los Manolos le sienten a sus piés como anillo al dedo. Un saludo cordial.

Anónimo disse...

Aunque dice que le gusta mucho discutir, después de varios días todavía no ha contestado a mis preguntas. Comprendo que no tienen fácil respuesta y de ahí su retraimiento. También puede ser que ya esté disfrutando de unas merecidas vacaciones a pesar del poder patriarcal, por lo que el ocio es la primera preocupación. Sea como fuere, esperaremos como agua de mayo una nueva entrada, cuando tenga tiempo y disposición de "argallarla". Un afectuoso saludo.

SurOeste disse...

No le estoy de vacaciones, es que los manolos me hicieron bóchegas en los piés y quedé inutil de todo, cerebro incluído, temporalmente o eso espero.

Vd. vaya tapando mientras estoy callada los buratos que le fueron saliendo al vetusto tinglado y lea un poco, si puede, que a mi discutir a desnivel me aborrece de contado.

Anónimo disse...

Parece que ahora si que le han molestado mis palabras y se ha puesto un poco impertinente. No se lo tendré en cuenta, pues veo que ha escrito de madrugada, por lo que colijo que ha estado tomando unas copas, porque, en efecto, debe estar de vacaciones. Yo también vengo de tomarlas, y más de una, se lo puedo asegurar. Son cosas del verano. Así que haya paz y después gloria. Un cordial saludo.