Foto de Xebe d´Afrei
O pai abría a expedición e a nai pechábaa; no medio tres adolescentes con cadansúa mochila. Miraron e comentaron as particularidades do noso curral e, cando descubriron a fonte un pouco máis adiante, botáronse a correr cara ao seu gorgullo con ledicia. A nai aínda se entretivo un pouco co curral e, precavida, volveu a cabeza un pouco e mirou para atrás.
Foi entón cando se cruzaron as nosas miradas: eu dentro e ela fóra, eu observando os seus corpos e ela os elementos exteriores da casa.
Foi coma se nos queimáramos.
Rapidamente, ela continuou a súa marcha e axiña desapareceron todos nunha revolta do camiño público. Pola miña parte, corrín coidadosamente as cortinas e a casa tragoume por completo.
4 comentários:
Nunca sentiches a necesidade de poder pechar as ventás dende as que te miraban ó ires pola rúa, xustamente o xesto que equilibre a superioridade de quen mira dende dentro? Supoño que o máis común é o contrario, a necesidade de mirar dentro, de poder abrilas cando están pechadas. O magnetismo das miradas, xogos de atracción e de repulsión. A vida.
p.s.: fermosa ventá, lástima de non terme atopado con ela.
homburg, non sexas tan cursi, home
Imposible pechar as ventás dos outros. Pero teño os meus trucos para evitalas, un pouco infantís é certo: pecho os ollos e, non véndoas eu, imaxino que tampouco eles me ven desde elas.
Próbao, Homburg, agora mesmo co anónimo que firma a carón de ti.
Anónimo asegúroche que Homburg sempre foi quen de ser absolutamente fascinante sen deixar de ser enteiramente cursi. Poderías ti tan sequera imaxinalo?
Enviar um comentário