Cita a cegas II

A cita esta vez era nunha cervexería. María mirou a escuma pegada ás paredes do seu vaso e alargou a man para coller outra pataca. Deixou que se humedecese, apretouna coa lingua contra o padal e chuchoulle o sal. Levaba media hora agardando, no fondo do vaso ficara un resto de líquido. "Xa que estou aquí, vou pedir outra e esquecerme do asunto". Cando lla trouxeron díxolle ao camareiro que deixase estar o vaso baleiro e pagou.
O rapaz aínda tardou outro pouco e entrou como distraído. Presentouse e mirou sorrindo os vasos acusadores ao sentar, pero non ofreceu desculpa ningunha. Chamábase Fer, era da súa mesma estatura, gastaba barbiña rala e tiña uns ollos con longas pestanas que lle daban unha expresión adocicada. María estaba tan sorprendida que non sabía nin como empezar. Fíxoo el.
–Estiven pensando toda a noite en ti.
–Como pode ser iso se non me coñecías?
–Pesaba como serías... como sería estar En brazos de la mujer madura.
–Liches a novela?
–Non, lin un artigo no Babelia. Con ese título tan explícito non fai falta nin lela, non cres?
–Por iso decidiches contestar ao anuncio?
–Pode ser. Que mellor que unha muller experimentada para aprender.
–Vouche dicir unha cousa: da experiencia dos demais non se aprende; apréndese da propia, e moitos nin iso.
–Algún atalliño aprenderase.
–Así que viñeches a unhas clases? E que me vas dar ti a cambio?
O rapaz quedou petrificado.
–Eu a cambio?... pois.... Eu!– por debaixo da liña das perfebas veuse unha faísca de triunfo.
–Eu, eu, eu!!!! Eu quero un home que se interese por min, non que me convirta na súa adoradora.
–Non entendo a túa actitude defensiva e non soporto que me falen así.– Baixou máis a voz –Tes algún problema, algunha frustración que te ofusca; deberías mirarte.
Agora a boca tensárase dun xeito que só se lle vían os dentes de abaixo. Isto foi o sinal definitivo. María ergueuse, colocou o bolso no ombreiro dereito.
–Paga o teu, o meu xa está.

Cita a cegas I

Chegou á cafetería un cuarto de hora antes. Tiña tempo de ir ao baño, retocar a maquillaxe e pedir o primeiro café. O espello devolveulle unha cara asustada. Non podía crer que estivera facéndoo. O do anuncio fora case unha coña, unha arroutada para ver que pasaba: "Muller de 50 anos busca home serio e formal para iniciar unha relación". E alí estaba: ao segundo día xa tiña un correo electrónico de alguén interesado e unha proposta de cita. Tan rápido que nin lle dera tempo a pensar. Ou si, pero con todo, alí estaba. Sacou un pano de papel do bolso e retirou unha sombra de rimmel da pálpebra do ollo esquerdo, repasou os beizos coidadosamente e comprobou que os dentes non quedaran con restos de pintura. O pelo, ben. Saiu e enfrontouse á cafetería case chea.
Había un home solitario que antes non estaba. Mirou o reloxio. Entre pitos e frautas pasara 10 minutos no espello e xa era a hora. Aconsellouse prudencia e volveu ao seu sitio. Cando o camareiro se achegou, pediu un café cortado. O home mirábaa, pero mantívose no seu lugar facendo que tomaba o seu café e lía un xornal. Empezou a sentirse nervosa e pensou en irse. Chegou o café. Agora xa tiña ela tamén escusa e atreveuse a miralo. Era un home duns sesenta anos, con pouco pelo e roupa moi convencional: unha estampa aburrida. Que esperaba? Un galán con dentadura postiza?
–Desculpa, ti es María? Eu son Sindo.
Ela ergueuse e déronse dous bicos fríos.
–Encantada, queres sentar?
–Grazas, temía que te volveras atrás.
–Aínda o estou pensando.
–Xa.
Uns minutos de silencio que ela aproveitou para agocharse no café. Ou tiña a dentadura postiza ou unha desas fundas horríbeis. Ulía ben, menos mal... e as uñas limpas, aínda ben... Levantou os ollos. Por favor, estaba sendo analizada cun microscopio! Que horror! Non ía nin poder rematar o café. Non se lle ocorría nada que dicir e alí non falaba ninguén.
–Bueno, pois... aquí estamos. Tiña ganas de coñecerte, no anuncio... non sei como dicilo, adiviñei unha muller enérxica e decidida.
Púxose en garda e sorriu ironicamente.
–Non, non me interpretes mal, eu... penso que se non vise o teu anuncio non sería capaz de abordar a ninguén así, de molestar, se cadra.
–Ben, non hai cousa mellor que ter as cousas claras. Son decidida, levo cinco anos divorciada e aínda non me xurdiu ningunha historia, digamos... amorosa.
-Eu estou viúvo desde hai 10 anos. A verdade é que me encontro só.
–Non tiveches outras relacións?
–Non, son bastante tímido– mirouna e sorriu –en principio.
Ela sorriulle desanimada
–Veña, imos dar un paseo. Deixa, pago eu.
–De ningunha maneira.
A súa mirada seria e a man no brazo disuadírono.
–Vale, tes razón. Eu son o convidado.

Dedicado a A. B. B.

Celebración

Foto de Xebe d´Afrei

–Queda máis?
–Era o último.
–Sempre se pode escurripichar...
–Pois escurripucha.
–Unha, dúas, tres pingotiñas. Mmmmmmmmm. Néctar de deuses.
–Estás ti boa deusa.
Gurgulloulle un riso denso sen chegar a estralar. –Esta noite estou. Adiviña cal delas.
–Podo desexar, pero adiviñar... difícil mo pos.
Ergueuse, púxose detrás del, tapoulle os ollos coas mans e bisboulle amodiño na orella.
–Dime o que ves.

Traxectoria

Aproveitei estes días para medrar un pouco, catro ou cinco folliñas, e pegarme ben ao muro. Procurei seguir os carreiros trazados antes da última vez que me cortaron, pero case non quedaban marcas e tiven que improvisar a traxectoria varias veces. As xeadas das últimas semanas foron implacábeis e despegaron moitas trazas; non son capaz de entender que estraña lei física mantivo as cascas de caricola no sitio.
Sexa como for, pagou a pena: hoxe deume o sol toda a mañá.

Grilanda

Foto de Xebe d´Afrei

Non é doado afirmarse no optimismo, tal e como están as cousas, e moito menos facelo deliberadamente, ignorando as caras feas do que vemos e quedando co bonito. "Hai que ser positivo", di moita xente, pero mellor sería dicir, "sufririamos menos se non visemos tanto".

Que ves ti nesa foto?

Ves o milagre da grilanda que non deixa ver o muro feo. Ves que é posíbel medrar e florecer e prosperar en menos dunha presada de terra, desafiando a lei da gravidade. Ves tanta cor e tan harmoniosamente misturada que non che é posíbel xa reaparar nas augas podres, nos lodos contaminados. Pensas con certa lóxica que a próxima marea purificará todo e traerá hordas de organismos novos que se alementarán desta decadencia. E non che falta razón; sempre a vida se alimentou da morte.

Intensidades

Foto de Xebe d´Afrei

O noso desexo emerxe nesta lagoa onde afincamos a vida sempre con frecuencia impredecíbel, sempre con intensidade inesperada. É así, unha lagáchima percorrendome o fío do lombo, ai estes raxiños, rula, uns dedos enterrádoseme nas coxas, ai xamonciños, ai, ai, unha corrente eléctrica estoupando en risa, quería uns dentiqueiros dese xeito asomaren entre os beizos e tesmos que dar ti, ti, ti. É así, a morneza de fluídos que se solidifican na pel, o gatiño que é tigre de poutas retraídas, pero están aí, por un se acaso.

Na lagoa hai vida, dixérono o outro día na radio, e tamén falaron de conservarmos os espazos húmidos porque nos preservan da secura e da morte segura. Eu entendino tamén así a pensar como estaba na nosa lagoa.