Sempre me lembro de O home da peluqueira por aquela escena infinda en que o home, sentado na cadeira diante do espello da peluquería, espera embelesado mentres ela lle pasa os dedos suavemente entre o pelo lavándollo, cortándollo, peiteándoo, e decide quedar toda a vida prendido naquela estancia mirandoa como fai o seu traballo nas cabezas dos demais. Estar alí de macón, como diría a miña avoa, é o mellor que se lle pasa pola cabeza. A peluquería e a peluqueira son xustamente o paraíso daquel home e el sabe recoñecelo ao instante.
E xa que estamos na peluquería, imos falar deste gris peluqueiro de O home que nunca estivo alí, ao que os irmáns Cohen poñen en apuros, pero nin así logran despeitear. Tremenda película, amigas e amigos: paródica, aceda, estéticamente impecábel, interpretacións impresionantes... que máis podo dicir? Ah! a escena na que a doce e virxinal Scarlett lle propón unha mamada vulgaris ao gris peluqueiro deixoume sen palabras.
Cambiemos de terzo, e vaiamos experimentar co enigmático oriente: Akiro Kurosawa!!! É difícil escoller entre tantas marabillas como fixo este home, pero vou propoñer Os sete samurais, esa xoia onde o Oriente se me fai tan próximo coma a miña aldea de sempre: o día da sementeira é unha das cousas máis fermosas que teño visto no cine. Como vedes vaime a épica do traballo (gusto que debín herdar da miña nai).
E xa que nos poñemos así, imos de paseo polas antiguallas xeniais. Lembrades O maquinista da Xeneral? O antiheroe hiperactivo e hipocondríaco, moderno ata nos arrebatos misóxinos.
Que nos queda na recámara? Imos tirar un pouco para a casa tamén e falar de Mar adentro, unha película sen grandes alardes pero na miña opinión ben narrada e ben interpretada. Teño que dicir que non podía parar de chorar?
