Vivo nunha aldea onde os únicos nenos son os meus fillos. É unha verdadeira lástima que eles non poidan disfrutar daquelas tardes de xogo interminábel que eu tiven de nena. A paisaxe humana e natural empobreceuse moitísimo nestes (poucos ¿) anos: eucaliptos onde antes eran leiras ou prados, silveiróns onde houbo hortas vizosas, estradas que parten pola mitade os camiños de mil anos, casas pechadas, veciños que a penas saen da casa...unha parte importante da nosa cultura esmorece. Seguro que a señorita da Fraga da Pena xa non baila no seu penedo ás primeiras raiolas do verán: a esa hora xa hai moito boreo na autopista.
9 comentários:
A obra de arte é da miña filla. En algo se ten que entreter...
Preciosa obra de arte. Eu son moi urbanita: non sería capaz de vivir fóra da cidade. E cada vez máis. O que dis das aldeas (tamén das vilas) sucede con maior claridade que na propia cidade, o que pode resultar contradictorio. Saír á rúa é fundamental. Como fóra da casa non se está en ningún lado.
pois a alguen tiña que sair unha rapaza asi de creativa!
E que conste que a nena debería facer unha protesta formal por terlle exposto as obras sobre ese fondo meseteiro da cociña que lles rouba a alma (outra oportunidade para a artista).
E por certo, as previsións din que no 2040 (a min quédanme moi grandes xa) España será o país coa poboación máis envellecida 'do mundo'.
Pepín, a minha filla fixo arte casual: apañou os restos que eu ía picando para a sopa de verduras e de alí a un pouco dixo: mira!
Arume, saír á rúa é socializarse, poñer un post é socializarse, ir lavar unha peza de roupa á fonte é socializarse, irlle axudar ao veciño a arrincar as patacas tamén... Ten que haber máis maneiras de socializarse co ir de viños, e xa quedan poucas.
E, por certo a min España non é que non me importe -impórtame- mais non me doe coma a Unamuno, a min o que me preocupa é a transmisión da nosa cultura fóra do Museo do Pobo Galego.
É unha pena que esa Señorita do Penedo non poida escoller mozo co que bailar. Así se converteron noutrora moitos lugares en endogámicos.
Sonche ben bonitas as bonecas esas. Eu, hai dous anos merquei unha revista na que che ensinaban cómo facer bonecos de trapo, que me parecen preciosos, pero creo que non teño moita habilidade.
Por certo, Su, aínda que non vén moito a conto...sabes que o único boneco que tivo miña nai foi un santo de escaiola? San Antonio, para ser exactos. Seica cando lle rompeu, foi toda unha desgraza, supoño que sobretodo porque o santiño non lle axudara a atopar outro boneco.
Na miña aldea a cousa non vai mellor, e o pior é que os poucos nenos que hai van ter que marchar tamén. Non sei que medidas se deberían tomar para reactivar a economía rural e que os galegos poida vivir nas súas aldeas, pero que os políticos fagan algo!! (e vender casas vellas a ingleses xubilados non conta...)
É difícil o do rural... Despois de todo, xa tocáchedes oblicuamente o problema: estamos acostumados a uns certos servizos e a unhas certas prestacións aos que non estamos dispostos a renunciar. A agricultura está de capa caída, e iso que está subvencionada...
E cando voltamos á aldea, por suposto, é con outros esquemas. Locus Amoeunus tranquilo. En realidade, aldea dormitorio neobucólica, dende a que ir no coche ao sitio onde se fai a vida e onde se socializa.
De certo é un mundo que se perde. Con algunhas cousas pouco gratas (menor capacidade de escolla dos amigos e da xente, e maior presión social sobor de ti) e moitas que merecerían preservarse. É unha pena que os teus fillos non teñan con quen xogar. Alén das magdalenas, eu lembro a miña infancia aldeá en Tavilo, xogando coa rapazada, como un momento moi feliz da miña vida...
Canto aos bonecos, Musgallo sempre se minusvalora. Estou seguro de que conseguería,se quixera, facer uns cousos estupendos. Sempre me apeteceu ser marionetista (ou mover as pezas do teatro de sombras xavanés). Se algún día vou a Praga, traería bonecos de volta...
Temos uma artista! Uma artista de palmo e meio.
O que dizes da tua aldeia é comum a todo o mundo rural: os campos deram lugar aos silvados (e eu até sou Silva). Mas, as nossas aldeias, por menos crianças tenham, por mais abandonadas que estejam, serão sempre o sítio mais bonito do mundo. A minha aldeia é a mais bonita do mundo porque é a minha. Lembro-me de Alberto Caeiro:
«O Tejo é mais belo que o rio que corre pela minha aldeia,
Mas o Tejo não é mais belo que o rio que corre pela minha aldeia
Porque o Tejo não é o rio que corre pela minha aldeia.»
Cumprimentos.
Enviar um comentário