Xarrón chino

Carlos e Eusebio eran dun tempo, un nacera no agosto e outro no nadal, e criáranse practicamente xuntos. As súas casas daban á mesma eira e as súas familias eran moi ben levadas. Desde ben pequenos compartírono todo: xogos, traballos, pupitre na escola…e, xa de rapaces, inquietudes e amoríos. Queríanse coma irmáns, ou máis aínda, porque entre eles nunca houbera unha sombra de rivalidade.

Cando tiñan sete anos, os pais de Eusebio marcharon para Suíza e o neno quedou cos avós e un tío solteiro. Desde ese momento, Eusebio buscou na casa do seu amigo o pai e a nai que perdera, e resultaba inconcebible que un fose a unha feira ou a unha festa sen o outro. Ningún dos dous admitía ter un xoguete ou unha larpeirada que non fose para compartir co seu amigo. Aprenderon a andar na bicicleta que lle trouxeran a Eusebio os seus pais de Suíza, pero quedou esquecida ata que a Carlos lle botaron unha os reis dous anos despois. Despois si, as dúas bicicletas cobraron o seu auténtico valor e dedicáronse a descubrir o mundo nelas lonxe da aldea.

Foi na época das bicicletas cando se lles deu por facer unha colección de caixas de mistos. Habíaas con distintos motivos gráficos: automóbiles antigos, animais, bolboretas…pero sobre todo de xarróns chinos. Era unha colección feita con moita paciencia, ó longo de varios anos, unha argallada máis para compartiren. Recortaban o debuxiño da caixa de mistos –case sempre un xarrón chino- e poñíana nunha caixa de galletas. Co tempo a caixa encheuse e tiveron que poñer un pouco de orde facendo filas. Os días de inverno en que o tempo non lles permitía saír, quedaban na cociña da casa de Carlos xogando cos cartóns das caixas de mistos. Daquela os fermosos ramalletes azuis dos xarróns chinos da dinastía Ming, ou se acaso da Tang, expostos enriba da mesa enchían de luz e requintes nunca vistos a escura cociña. A de xarróns chinos era, con moito, a colección máis numerosa e tamén a máis apreciada polos nenos, case ó extremo da obsesión.

Os domingos compraban cadansúa caixa de mistos na tenda e, algúns días, aproveitaban os paseos en bicicleta para probar sorte nas tabernas dos arredores por se atopaban algún xarrón que aínda non estivese na colección. Nunha destas ocasións, ó pararen nunha taberna descoñecida, atendeunos unha rapaza do seu tempo.

“¿Que queriades?”

“Unha caixa de mistos”

Foi cara un aparador de portas vidreiras que había no fondo do local e colleu unha; era dun coche de época.

“¿Non a tes de xarróns chinos? »

A rapaza mirounos estrañada, pero remexeu ata atopar unha caixa de mistos cun xarrón da dinastía Ming.

“É que este xa o temos”

“Se xa tedes unha caixa de mistos ¿para que queredes outra?”

Riron os dous, botáronse unha ollada cómplice e empezou a falar Carlos.

“Queremos caixas de mistos diferentes porque estamos facendo unha colección”

“Si, xa temos moitas e cada vez énos máis difícil atopar unha diferente”

A nena mirounos con simpatía e ofreceuse a gardarlles tódalas caixas de mistos que deixaran por alí os clientes da taberna e outras que puidera conseguir. Así empezaron a ser socios e a verse con certa frecuencia. Un día eles leváronlle a colección enteira e mesmo accederon a deixarlla ata a semana seguinte, cando puideran volver por alí. E, efectivamente, a nova coleccionista aplicouse no seu cometido e en pouco tempo fixo contribucións considerables á colección. Agora había unha apretada fila para cada un dos motivos, non sendo o dos xarróns chinos que tiña tres. Fíxose urxente o cambio de contenedor e a rapaza aportou unha bonita e espaciosa caixa de lata azul marino con deseños de varas de marmeleiros calladas de froita e unhas letras douradas na tapa que poñían: Carne de membrillo.

A taberna da familia da rapaza tiña un comedor que só se usaba en temporada de caza ou nos días de festa e moitas tardes reuníanse alí todos tres para admirar os tesouros da caixa dos marmelos. Xogaban a facer series, parellas, familias, a buscar semellanzas e diferencias, pero o máis difícil, e que esixía un perfecto coñecemento da colección, era adiviñar a qué dinastía e século pertencían os xarróns. O premio do gañador deste xogo, que sempre deixaban para o final, era custodiar a caixa ata o próximo encontro. E os rapaces estaban abraiados de que en tan pouco tempo a súa amiga fose quen de memorizar tal cantidade de pezas, case sen dubidar. Ela era sempre a que gañaba o dereito a quedar coa colección pero, ó mesmo tempo, sabía administralo con xentileza e, xa a un, xa a outro, permitíalles levala para a súa casa case tantas veces como quedaba na súa. Non era de estrañar que pouco a pouco, e a medida que medraban, os dous se fosen namorando dela, aínda que cada un deles se esforzou en ocultar o seu amor.

A rapaza era bonita e desenvolta. Se cadra o feito de terse criado tratando con xente alí no negocio da súa familia favorecera aquel xeito seu para ter conversación con todo o mundo, para escoitar con atención ós demais e repetir logo as historias de tódolos días xusto no momento oportuno. Sabía sacarlle chispas a calquera cousa, e tamén que se sentiran cómodos e cómplices do mundo que despregaba para eles. Desde o primeiro momento quedaron encantados coa súa maneira de ser natural e especial ó mesmo tempo, rica e xenerosa. ¡Que ben o pasaban con ela! ¡Que importantes se sentiron cando lle mostraron a súa marabillosa colección! Cando se despedían non podían deixar de pensar nela ata que a volvían ver. Aquela nena meiga apropiárase da súa colección e tamén dos seus corazóns. Cando volvían para a casa ían calados, sumido cada quen nos seus pensamentos repetindo para dentro o seu nome.

“Ti tamén estás pensando nela ¿non é verdade?”

“Tamén”.

“Pois para os dous ou para ningún ¿oíches?”

“¿Como que para os dous?”

“Pois así”

“¿Refíreste a como estamos agora?”

“Así quérenos ós dous, e non vexo outro xeito”

“Preguntarlle a ela”

“¿Pero ti que dis? ¿E o que quede fóra?

“Fódese”.

“O demo te coma, aínda habemos fodernos os dous”

“Calquera día virá un langrán por aí e daquela si que nin un nin o outro”

“Tódalas solucións son malas. Ti es o meu amigo antes ca ela, pero non podo sacala da cabeza”.

Non volveron falar do tema e ningún dos dous se atreveu a tomar a iniciativa amorosa. Sabían que os seus fortes vínculos volvéranse febles coa sacudida do amor e que podían botar a perder todo. A espontaneidade e a ledicia que envolvía as súas reunións foise apagando. Agora estaban serios e tensos. Este cambio non lle pasou desapercibido á rapaza, pero tampouco sabía como actuar.

Pouco despois de rematar aquel curso, chegaron os pais de Eusebio de vacacións e anunciaron a súa intención de levar ó fillo canda eles. A súa situación en Suíza era estable e podíanlle asegurar ó rapaz un futuro laboral mellor ca na súa terra.

Eusebio non quería marchar, pero non tivo forza dabondo para opoñerse ós desexos dos pais. Os seus amigos insistiron en que levase a Suíza a colección de caixas de mistos e quedaron de escribirse e mandarse fotos para manter viva a súa amizade.

Os primeiros anos na emigración, Eusebio pasouno moi mal. Cambiou varias veces de oficio, custoulle facer amigos e adaptarse ó novo ambiente. Nesa época pasaba moito tempo só na súa habitación, relendo as cartas dos seus amigos e escribindolles as súas desventuras. Continuou a súa afección polos xarróns chinos e chegou a converterse nun experto no tema, primeiro como restaurador e logo como comprador e vendedor de pezas antigas de gran valor.

O día que lle chegou a carta onde o invitaban á voda dos seus queridos amigos, pechouse no seu despacho e despregou unha vez máis a fermosa colección de xarróns chinos. Elexiu un xarrón que sempre lle gustara e foi poñendo en rigoroso orde as uñas que cortaba ó rente dolorosamente. Mentres lle esbaraban as bágoas parecíalle ver que as metía no propio xarrón. Cando rematou, dirixiuse ó almacen onde gardaba as valiosas pezas que servía e elexiu o xarrón que máis se semellaba a aquel no que gardara as uñas. Sería un regalo de vodas perfecto: un xarrón chino da dinastía Ming, único no mundo, aínda que repetido ata cinco veces na vella colección de caixas de mistos.