Unha cova no profundo bosco

Iseo
Tristán?
A selva: ti non mereces isto. Esmorece a túa luz na profundidade do bosco. As asperezas montesías esgadañan a túa pel.
Xa case non sinto a música na miña cabeza; sempre teño fame.
Pensei que si, pero non podemos escapar, foi un erro desafiar a Lei.
Onte berraches moito comigo.
É preferíbel a morte a esta vida selvaxe.
Vasme matar?
Non, voute volver á vida, á corte, ao meu tío.
Á música, Tristán.
Dentro de pouco as cicatrices desaparecerán, como desaparecen os rastros dos avións no ceo.
Avións. Cando vas cazar conto os avións e non me sinto perdida no tempo.
Vístete, Iseo. Pediremos perdón e a vida volverá ter un xeito.
No verxel do pazo nunca fora consciente de cantos pasan; a música tocaba a todas horas e non sentía os avións.