
Cando dous
austenitas se xuntan poden pasar horas
falando e paseando polos carreiros de Pemberley ou de Donwell ata que os colla a noite e aínda quererán continuar a conversa cunha cunca de té etre as mans descorrendo a cortina de cando en cando para ver quen pasa de camiño á vila. Neste caso a xuntanza foi máis breve e en directo, nunha habitación insonorizada e de cortinas botadas que enviaba ondas sonoras en todas as direccións.
2 comentários:
non é un pouco fachendoso eso de austenitas....
Ten raz(i)ón; fachendosísimo (e a moita fachenda). Ola outra vez, Anónimo.
Enviar um comentário