A uniformidade e a simetría son belas aos nosos ollos: comprendemos mellor unha catedral con dúas torres ca só con unha, por exemplo; as persoas que teñen ollos de diferente cor sonnos difíciles de mirar; quen non vai amar a superficie lisa da súa pel?
Buscamos instintivamente esas dúas características no que miramos, por iso é doado ver aquilo que desentoa nun conxunto homoxéneo.
Esta obsesión polo uniforme e simétrico atopa o seu paroxismo na serie dos Domingos de La Voz: "La Galicia bonita", un conxunto de fotos postalescas seguidas de comentarios obvios que fan unha serie machaconamente cursi que xa vai pola xx temporada. E a cousa parece que non ten fin, porque encaixa perfectamente no ton de reproche paternalista característico do medio que a pariu.
En contraposición ofrezo a quen a queira mirar esta imaxe da Galicia contemporánea: asombrosamente heteroxénea desde todos os rexistros que se queira contemplar e, logo, pensar. Fea ou bonita? Acaso importa?
(A foto é do meu fillo)
3 comentários:
É toda unha definición de como é Galiza é do seu futuro. Coidado, que podes ter un fillo que acabe sendo sociólogo...
xmpb
Galicia borrosa, tamén na paisaxe.
Me gusta la heterogeneidad y aborrezco la obsesión inconsciente por la uniformidad y demás derivados, que suelen ser una especie de búsqueda de una 'completud existencial' vecina de la locura.Quienes gustan del 'todo uniforme' suelen tener miedo de lo real,que es único/singular, y no admite 'dobles' (creo). Saludos cordiales, Anxos!
Enviar um comentário