La Voz de Galicia, todos os servizos

Miau, miau, Don Santiago, o seu pulquérrimo xornal ofrecía onte unha saborosa oferta de fin de semana: ¡Gatitas! desde 30 euros, que fan de todo, día e noite, 24 h., no "hotel" ou "domicilio salidas". Estreliñas no bico das tetas, estreliña na mesmísima -a cara non importa, pódese ver- cona, aberta, xa preparada, cus oferentes, xeonllos flexionados nunha cadeira, a mercancía ben á vista, que hai moita competencia. Sara 30 euros, Adriana 30 euros, Natali nin máis nin menos, unha ganga, Don Santiago, desahógate en mi boca, beso negro, todos los servicios, Paula gallega en apuros económicos, gallega Genoveva, 100% implicada. Último día, apurádevos, que Lavoz vainos rexenerar, está agardando que cheguen os buenos ao poder e mentres a facer caixa. J´accuse, Don Santiago, supercomplaciente, escravizada 24 horas, vivindo na merda, con perdón da súa cara, con perdón do seu jacuzzi, Don Santiago Fernández Rey, la moralidad personificada, fodida unha e mil veces xa non levo a conta, un por riba doutro sen auga no bidé, para que catro lambóns, vostede tamén don Santiago, fagan caixa e teñan burbullas no seu jacuzzi que lles fagan cóxegas nos collóns.

Aluspar

Aluspar, facerse a luz vencendo a escuridade, decatarse do que un non entende porque era confuso ou estaba oculto... ese foi o nome que te puxeches para navegar sen te moveres do sitio, como se fai agora, como facemos todos e cada vez máis; ti xa eras experto cando eu empecei. Buscaches e buscaches, Aluspar, para vencer a escuridade que medraba dentro de ti, que terríbel paradoxo! Espero que esa luz que vén de repente e que chega ao fondo de un iluminándoo todo chegase a ti coma un lostrego, lostrego, si, paroxítona, contigo podo falar como sabemos, e che permitise aluspar o que querías ver e andabas buscando coma un cego. Non podo soportar que morreras coma quen se tira a un pozo, afogando un berro en espiral nas augas mouras e frías da nada.
Non.
A xente levaba flores apañadas ás présas no monte. As flores que che gustaban. Colores sen música nunha tarde fría de marzo. Xa non podías mirar para atrás e non quixen pensar nos teus ollos. Fúcheste porque amenceu por fin -repetíame- e viches o camiño claramente. Era por alí -eu tamén cheguei a velo, asegúrocho- un camiño sen volta e, no fondal de todo, a luz.

Coloquio da Alameda de Raxoi

Eran as dúas da tarde e había dous bancos ocupados. Nun deles unha muller poñía sen moito recato as pernas ao sol. Paso por diante dela e sigo. No outro, tamén ocupado por dúas mulleres, había unha animada conversación. Decido quedarme nas inmediacións e miro con disimulo. Unha octoxenaria do país, apoiando a man no bastón, faláballe a modo e con moito interese en explicarse ben a unha sudamericana duns trinta anos co bolso no regazo. Que curioso, pensei, estalle contando a súa vida, a fame que padeceu, os fillos que criou, os traballos que pasou. A man que lle quedaba libre servía para subliñar un discurso que parecía sincero e ben madurado. A outra escoitaba con moito interese. Logo tocoulle a ela: xesticulaba moito e poñía diferentes rexistros de voz, era unha actriz consumada. Eu daba voltas e, mentres intentaba pasr desapercibida, pensaba con certa admiración no feito de que tiveran tanto que dicirse e escoitarse aquelas dúas representantes de experiencias tan afastadas xeracional e culturalmente pero, se cadra, moi semellantes entre si: a vida de dúas mulleres que lle teñen que poñer peito á vida e tirar para adiante. Como darían unha coa outra? dei en pensar. Non parecía unha xubilada e a súa coidadora, non, unha simple ollada rápida despexaba calquera dúbida.
Estaba eu nestas disquisicións cando, de repente, observo, sempre de esguello, un movemento rápido e inesperado na sudamericana. Saca do bolso un folleto e ponllo aberto diante dos fuciños á octoxenaria con moita habilidade, mentres segue a falar con rapidez e xesticulando moitísimo, agora só cos músculos faciais. A vella dálle que non á cabeza e, nun arranque, érguese e déixaa quedar. A outra garda o folleto, tamén se ergue e bota a andar en dirección contraria. Ningunha delas mira para atrás.

Metáforas

Farto de transitar polas metáforas habituais e xa gastas -miña rosa, meu caravel- o meu neno hoxe sorprendeume cun inaudito meu boliño de sol de creación propia que non quero deixar de saborear.