Cabeza pensante

Ultimamente teño escrito pouco e, sen querelo, algunhas entradas saíronme inquietantes. É difícil decatarse do pouco control que unha ten sobre o que escribe, ou mellor, sobre o que os outros van ler no que unha escribe. Por iso non vén mal, de cando en cando, facer metaescritura.

Isto é un blog no que se vai anotando un certo transcorrer vital. Eu conto cousas dalgún xeito experimentadas, mais non ao pé da letra, ou case nunca ao pé da letra. Quero difuminar na miña nubosidade os datos concretos que me empuxan a un estado de consciencia, de coñecemento do eu no mundo e, ao revés, do que me fai o mundo.

Estes meses do último tramo do ano foron ricos en experiencias que vou pouco a pouco dixerindo: antes de contalas teño que fagocitar a circunstancia, a anécdota, transformala en nutrientes para asimilala e convertila en células propias.

Véxome como unha devoradora da miña vida.

Esperanza

Con este título e esta imaxe case sobra o que vai vir. Deixar na sombra do misterio todo o contexto que me levou a elexir un e outra multiplicaría a forza conxunta que se prestan. A esperanza é unha pequena regandixa deixada adrede nun muro pétreo, só a apertura imprescindíbel para ver desde dentro sen ser adiviñado desde fóra no escuro. Eu sei o que hai dentro e as armas que teño para defendelo, mentres que os de fóra só poden imaxinar sen moitas, ou sen ningunhas, garantías o que hai de verdade.

Só vou dicir dúas cousas máis:

–O ventanuxo, aínda que estreito, non pode ser confundido cun accidente involuntario, unha fenda regañada a causa da mala calidade, ou a antigüidade, do muro nin unha casualidade da natureza.

–Está orientado ao sur, de xeito que o seu pequeno tamaño sexa compensado pola potencia do sol que recolle.

E así, preparada, eu espero.