Número total de visualizações de páginas

segunda-feira, maio 28, 2012

Na tumba de Sir John Moore


O outro día, aproveitando unha visita á Coruña por outros motivos, visitamos cun nutrido gupo de alumnos de 2º de ESO lugares emblemáticos da cidade vella: o xardín de San Carlos, a Casa Cornide e a sé da Real Academia Galega. Sitios escollidos e pouco habituais desoutra Coruña de alto valor simbólico que, lamentabelmente, adoita quedar fóra das rotas escolares.

Durante o curso traballaramos para que Rosalía fose unha vella e entrañábel tía a través do colorido e do ritmo dos Cantares gallegos. Despois de moita determinación, paciencia e paixón conseguimos que as caras se iluminen cando facemos referencia a este ou aquel poema e mesmo que non dubiden moito á hora de sinalar o seu poema preferido. O ensino para adolescentes é duro pero tamén moi gratificante ás veces.

No xardín de San Carlos xunteinos arredor da tumba de Sir John Moore, facendo un semicírculo. Así dispostos lembramos quen foi o personaxe alí sepultado e comentamos o feito de ser obxecto de homenaxe nun famoso poema inglés e noutro –¡Ouh Moore!– tamén merecidamente célebre, escrito por Rosalía de Castro en 1871 e incluído en Follas novas. Non é o único espectro que vive nos poemas de Rosalía, pero este, por pertencer ao imperio británico e morrer nesta estranxeira praia defendendo... a retirada das súas tropas, ten un estatuto especial.

Nestas estabamos cando, despois de solicitar e obter atención do inquieto grupo de corenta rapaces e rapazas, comecei a ler o poema en versión íntegra. Conseguiríao se o persoal de xardinería non estimase imprescindíbel poñerse a regar nese mesmo momento os buxos e as flores que rodean o monumento a un e a outro lado.

–"Quedade onde estades e atendede. Se non nos movemos non nos mollarán!"–dixen eu desafiante.

E non se moveron e, na súa maior parte, seguiron a lectura dos cento vinte e nove versos que derramamos sobre a "seca pedra do mausoleo frío" do "pobre John".
Supoño que, se fosemos señores traxeados ou turistas ingleses de pantalón curto e sandalias con calcetíns, os xardineiros que regan pola mañá o recuncho florido de Moore terían un pouco máis de paciencia e mostrarían a súa consideración paseando a mangueira por outras partes do xardín, ou pechando antes a billa, porque chover ía acabar chovendo. 

quinta-feira, maio 24, 2012

Dueña Cotofina



Dueña Cotofina é un máis que castizo cruce de marquesa e chulapa coa lingua desferrada. Este curioso coktail que xa de seu prometía (ministra de cultura devota da famosa escritora Sara-Mago, portadora do pendón máis lucido de todas as procesións contrarreformistas das parroquias de barrio pijo) vai camiño de converterse nunha personaxe de comic (virxe santísima que cos seus poderes evita que o helicóptero no que monta acabe, cos políticos que van nel, feito paparrucha nunha praza de touros ou heroína que foxe a fume de carozo e só co estritamente necesario –ela mesma– dun hotel en pleno ataque terrrorista). Dueña Cotofina ten moi claro que o espectáculo debe continuar, custe o que custe, e a crise existencial que vivimos é o momento ideal.

Se cadra, poderiamos botarlle en cara, por momentos, unha certa sobreactuación. A rolda de prensa en que aparecía despeiteada, cun calcetín over size medio-subido e outro debanado pola perna abaixo ao encontro das sandalias de tacón, excedía a dose de dramatismo soportábel. Porén, tamén nos regala con eses momentos case íntimos nos que nos mostra as tribulacións da muller de poder cos que todas nos podemos sentir identificadas.  Daquela a determinación agresiva convértese nunha franca confidencia para a que sabe modular a autoridade que irradia e baixar a voz para contestar, como quen se fai a tontita, por carreiros retortos: "Uy, el déficit de la comunidá, si, lo que pasó es que no sé quien se confundió y tomó como definitivos datos que nosotros presentamos como provisionales, y creo que lo enviaron a no sé donde y de aí el error, porque contábamos con recaudar más y recaudamos menos".

Comprendémoste perfectamente, Dueña: non é doado para unha muller de acción explicárlle-las contas a uns... bueno, xa se sabe que os que nunca tiveron un peso non entenden nadiña de cartos.

quarta-feira, maio 09, 2012

Sete cuncas de manifestos

Levo un mes longo sen escribir. En realidade tería que escribir un manifesto todos os días, como parte dun colectivo damnificado ou agraviado: usuarios da sanidade pública, do ensino público, dos medios de comunicación públicos, do transporte público, funcionarios públicos, persoas que algunha vez gardaron os seus aforros nun porquiño con rañura no lombo e anagrama dunha Caixa de Aforros, persoas con fillos menores, persoas con tendencia á lonxevidade, persoas con familiares dependentes, entusiastas da culturas minorizadas, pagadores contumaces de impostos...

Debería escribir manifestos, solicitudes e cartas de reclamación, debería berrar desde a ventá máis alta da miña casa, desde esta mesma ventá batida de todos os ventos e esparexer a miña profunda incomprensión por todo o que leo e escoito: "a culpa é vosa, vosa e vosa" "víase vir" "o que máis e o que menos" " se non queredes unha cunca, habedes de comer sete" "seismil euros?: esa miseria?" "miles de millóns, trae p´acó que xa os administro eu!" "privaticemos mentres poidamos que logo xa nacionalizaremos se for mester". Debería escribir, asinar, despachar e quedar tranquila.

Tranquila? Imposible! A situación absurda que vivimos prepáranos o corpo para o impensable, de xeito que a estas alturas todo o mundo empeza a sentir un formigo de intranquilidade. A próxima cunca... tocarache tamén a ti?

Ai, Kafka, Kafka... e dicir que a túa "loucura" segue a ser tan actual!