Carta aberta a Xavier Lama

Estimado Xavier Lama

En primeiro lugar quero que saiba que asisto absolutamente alucinada a todo o que está pasando arredor do Premio de Poesía González Garcés. Penso que ten vostede toda a razón, que fixo o que tería que facer calquera persoa decente e, ademais, sabendo como é a mentalidade dominante neste país, demostra ser moi valente en dar un paso adiante.
O lobby de editores está a darnos unha lección de hipocresía dificilmente superábel e o resto de opinadores anónimos, ou non, non fai máis que confundir o cu coas témporas, a amizade co dereito, a elegancia co libre exercicio dos dereitos e deberes cidadáns.
Nada me parece máis elegante que expoñer polas canles legalmente previstas nas bases dun premio o desacordo coa decisión do tribunal argumentando as razóns. E esta elección súa choca co que faría calquera dos seus detractores: falar mal do gañador, minimizar a súa obra, sementar a dúbida e a sospeita con respecto ao proceder do tribunal e todo isto en petit comité, sen dar nunca a cara publicamente, acentuando o papel de vítima propiciatoria, de poeta maldito, etc. etc. Enfín, un espectáculo sempre lamentábel, por moi afeitos que esteamos a el.
Eu estou orgullosa de que haxa persoas coma vostede, que poñan o debate enriba da mesa, que non se escondan, porque as persoas que proceden deste xeito son as que teñen a conciencia limpa, e, engadiría eu, as únicas capaces de abrir unha fiestra que posibilite a entrada de aire fresco neste ambiente social viciado que invita a que nos inhibamos constantemente no exercicio dos nosos dereitos e deberes como cidadáns conscientes e suxeitos de dereito.

Atentamente


Suroeste

Cultura global

X.B. Arias, Ghon con

Espadas de samurai, xarróns versallescos, animais quiméricos de fundición plástico-metálica, corais en plataformas de mármore, máscaras venecianas, bonecos co traxe rexional, touros aguilloados por numerosas banderillas coa bandeira española, sanantoniños benditos: todo o necesario e todo o innecesario para o fogar, estea este onde queira estar. Non hai pobo no mundo que mellor saiba interpretar as tendencias e convulsións culturais da actualidade... e que mellor saiba verdérnolas tamén.

A vellez

Son vello e feo e xa non teño xenio para xogar. Cústame seguirlle o paso á miña ama e aborrezo os nenos que me tiran paus. Se non fora este soliño que me quenta o lombo, valía máis morrer.

Exclusiva xornalística mundial!!

Reproducimos a entrevista con Steiner (GS) e Juan Cruz (JC) tal como foi, grazas a un hacker que a interceptou no espazo virtual. GS: Hombre, Juan Cruz, qué sorpresa! Te presento a mi perrou! JC: Le he traído de mi bella tierra un poco de comida tradicional. GS: Grasias, John. Toma Periclitus, bonitou. Oh, God bless me, está vomitandou! Te voy escoñarr John Cross. JC: Espere, don Steiner, espere. Tenga paciencia. GS: Buenou, toma esta copa de sherry que me manda mi amiga la niña do Gerés. JC: Asi que se han escandalizado... GS: Ou, bueno, tu sabes como son los sordomudous! JC:; Cuando teníamos las preguntas, nos han cambiado las respuestas. GS: De que hablas, John Cross, cuál ha sido la respuesta? Ouh, Periclitus keep vomiting! JC: Usted no tiene ningún pudor. GS: Los pudor gobernaron Inglaterra hace muchos años ago. De que me hablas, John Cross? JC: Está bueno este Jerez. Póngame otra copichuela. GS: Queda con el botello. JC: Cúales son los bobelistas más excelsos? GS: Pues tú, aunque no he leído nada de tú, por eso eres bueno. JC: Que panorama! GS: Sí, imagina que un gallego se muda a mi vicinity y se poner a cocer pulpo y a tocar bagpipe. El valor de mi propiedad caerá en picado y se beberán todo mi jerés. JC: Bero, ellos dicen que es barte de su identidad. GS: Baso que ellos hablen dialecto en su bunibersidad pero el bulbo no, brepiero a loss cadalanes que no tocan gaita. JC: En Esbaña los naciolanisssmos bieren comer niños esbañoles en salsa verrde. GS: Qué horror! En salsa beerrde! JC: Insinúa que a sasa berde es el raíz del broblema. GS: Guizá. Pero, cambiando de tema. Sabes que en una buniversidad gallega obligan a hacer el abor en cuatro idiomas? JC: Dónde? Que me batriculo. GS: Ten cuidado con los esquimous, que matan viejos y se los comen. JC: En salsa berrde? GS: Sabes, traducir es un orbasmo. JC: Un que? GS: Y yo que sé! Toma otra copa de este gerés. Lo hagou yo con polvos. JC: Su padre le enseñó a buerdanar el cochifrito? GS: Dodos los días. JC: Un sádiro. JC: Grrrr aaah denologías? GS: Periclitus, are you alive? Cross me has matado al perrou! Te escogoñizo dun zurriagazo. Fuera de mi propiedad, maldito emigrante. JC: Don Steiner, espere. AHHH! Despois escóitanse berros e a sirena dunha ambulancia.

Se bebes, non concedas entrevistas

Preocupada como quedei coa polémica que alguén introduciu neste remanso de paz e tranquilide sobre as declaracións de Georg Steiner na entrevista de Juan Cruz para El País, decidín ir ás mesmas fontes que a alimentan e lin o corpo do delicto.
Despois dun concienzudo análise do texto, quero resaltar algún detalle que parece que pasou desapercibido no medio do intenso fogo da batalla: tanto o entrevistador como o entrevistado beberon durante a entrevista, xerez, para máis señas, na acolledora cociña do prestixioso filósofo, co cal no tiñan nin que erguerse para ir buscar a botella, só estirar o brazo. E todos sabemos o ben que enchoupan as galletas nos líquidos espirituosos.
Espero que este insignificante dato axude a poñer as cousas no seu sitio e a rebaixar a electricidade do ambiente.

P.S. Como non atopei no google imaxes nada alusivo a "outra vaca no maínzo", o cal proba unha vez máis a marxinalidade da nosa cultura, este post vai sen imaxe explícita, todo o referido ao imaxinario terá que "imaxinalo" o amábel lector.

Que curriña!

A foto, por unha vez, é miña, non de X.B., fíxena nunha praia do País Vasco este verán. Sorprendeume vela alí tan fachendosa esparexendo as súas cores ao vento mareiro e fixen clik, clik e clak!
Quero que sirva de homenaxe ás miñas amizades daquela terra. Como se di "bico" en euskera?

Látego de algas

Despois de ler, estupefacta, o último poemario de Antón Reixa chego a unha conclusión así de contundente: Reixa dinamita con este libro toda a súa obra anterior e todo o que representou nos últimos 30 anos na poesía galega. Está, por suposto, no seu dereito. Avante!

Inevitábeis pegadas

foto X.B. Arias

Cando me dei erguido, virei a testa e decateime de que as escamas que me foran medrando no lombo no transcurso dos anos deixaban marcas visíbeis nos materiais discontinuos.

Quen son eu?

Quen son eu? Preguntábase Pantelas mirando a súa imaxe no pozo do patio da prisión de Orán onde cumpría condena (Otero Pedrayo, Pantelas, home libre).
Quen son eu? Pregúntase Suroeste estes días mentres mira atentamente a súa imaxe en todos os espellos que se lle van cruzando no camiño.
Ata agora só un pseudónimo, un nick, agochando un nome legal ou unha imaxe ou un símbolo distintivo. E Suroeste íase espindo post a post no acabado de nacer cuarto de seu, cunha crueza que ás veces lle doía. Porque escribir doe, xa o sabedes, e pode ferir a quen ouse pousar os ollos para ler, coma que sae da escuridade da casa a unha mañá luminosa. Demasiada luz fai pechar os ollos.
Que difícil é para unha muller poñer o seu nome e logo escribir o que lle pete, o que sente e o que sabe, expoñerse a todos os ollos, expoñer o seu nome e o que poida significar e expoñer o seu corpo. Porque, aínda que se intente negalo, seguimos sendo o noso corpo. E o meu corpo é tan sensíbel... My body is a battleground.

Perder o tren

foto de X.B. Arias

Un tren que non se colle, ben porque pensabas que non era o teu ou ben porque te trabucaches e ao ti chegares el xa se fora, é un tren perdido.

Tanta auga

Estaba eu hai un momento na fonte lavando unhas prendas delicadas e, de paso, xogando co chorro fresco, coma unha nena. A fonte é un lugar máxico, sempre o foi, pero cando estaba máis arriba, na nacida mesma, tiña que selo dobremente: polo seu discreto retiro, pola estreitura que lle deixan os ribadóns dun lado e outro, polos felgos gloriosos que medran alí. Logo a auga foi canalizada ata preto da estrada, construiuse o lavadoiro, que nós chamamos río-de-lavar e decorouse o conxunto cun ridículo frontispicio fascista con xugo e frechas e unha data: 1958. Ata hoxe. Non quero miralo, pero véxoo igual. Intenteino cunha moción á corporación municipal. Ao tempo era unha petición extravagante, non se popularizaran os argumentos que desembocaron na aprobación da Lei da Memoria histórica, e era difícil facer pedagoxía desde a concienciación cero. O goberno socialista, e estivo 20 anos no poder municipal, daquela amosou a sensibilidade propia dunha ameba. Paciencia. Máis paciencia. O frontispicio ignominioso segue impertérrito. Agora hai un goberno do PP, tera máis ou menos sensibilidade cás amebas?
Pois estaba eu no mellor do lavado, xa saíran todas as manchas e entretíñame aclarando prenda a prenda en mil augas, cando chegou un vello a encher unha garrafas.
-Agora xa bota ben auga; amañárona ben.
-Pseeee! bota ben porque hai moita auga. Ten auga para botar e para perder. Non ve como segue perdendo deste lado?
-Pois tes razón.
-Teño. Non saben de onde vén toda a auga que nace aquí. Non queren nin sabelo, sempre remendos para ir tirando.
Quedou calado e xa tiña cheas as garrafas.
Hai tanta auga, sen contar a que se perde!

De pelo e perruquerías

Unha vez ao mes vou á perruquería a devolverlle á miña cabeleira o esplendor de antano.
-A mesma cor?
-Si, claro.
E nunha cunquiña mistúrase X con Y ata conseguir unha pasta homoxénea que logo será distribuída en regos por todo o coiro cabeludo.
Eu procuro abstraerme de todo o proceso mergullándome nas disparatadas revistas do corazón. Así pasan os minutos lentamente... as conversas son discretas, de perruqueira a clienta, sen involucrar ao resto do salón. Moitas veces o único que se escoita é o fungar dos secadores.
Cando me erguín do meu asento para, por fin!, pasar á sección de lavado fixeime nunha das clientas que acababan de peitear. Unha señora preto dos 70, coidadosamente vestida dentro da sinxeleza, co habitual cabelo loiro e curto peiteado con volume madeixa a madeixa. A perruqueira dáballe os últimos retoques, recortándolle as cellas e dándolles forma coas pinzas de depilar. Ao rematar, a señora puxo as gafas, sorriunos a todos mentres se levantaba, mirou o peiteado por detrás con outro espello e estirou o brazo cara á perruqueira. Esta entendeu perfectamente, deulle a man e bicouna con agarimo na meixela.
-Guapísima!
Pensei nesa relación íntima que por breves instantes se establece durante o rito de cortar e peitear os cabelos. A min, que durante anos cortei o pelo do meu avó, desde que xa non se sentía con forzas para ir á vila ata que a enfermidade xa non lle permitía apenas deixar a cama e mesmo así..., sempre me lembraba que tamén el asumira un vencello semellante co seu sogro, que aínda que tiña dous fillos ningún deles fora considerado polo vello digno de tan delicado e pracenteiro mester.
Non había vez que non me dera as grazas, mentres lle sacudía a penuxe que fora caendo nos ombreiros.
Daquela eu dicíalle:
-Quedaches aliviado?
-Quedei, muller!

Volumes

Un día pola tarde, xa hai ben anos, deume por mirar en dirección leste, xusto no punto en que o río se ceiba do estreitísimo abrazo e se esparexe por fin en catro revoltas ata se desfacer no mar. O que vin foi, en primeiro termo, o perfil mouro dos eucaliptos plantados polo ICONA da banda de alá, logo a ladeira destoutra banda aínda, naquel tempo, de verdor autóctono cinguida e, por último, pechando maxestuosamente o horizonte, o bico da serra cunha breve extensión debaixo, Suaserra sexa dito, de prados e labradíos defendéndose da fraga.
Collín a caixa das acuarelas (chamémoslles así) e o bloc de debuxo e púxenme a pintar como mellor sabía. Non era nada doado: variacións sobre verde para conseguir o efecto de máis cerca e máis lonxe, pero os problemas non remataban aí. Desde o meu punto de vista tiña os eucaliptos da outra banda nun plano máis avanzado, certo, mais despois, no mesmo plano tiña a parte de aquí cunha imposible depresión no medio: unha ladeira combada coma unha nai que se agacha estirando os brazos recortados de carballos para recoller ao seu fillo. Tiven que misturar moitas cores: verde máis claro, verde máis escuro, pingotas de castaño e negro. O papel ondulouse e nalgunhas partes empezouse a esfolar co paso do pincel mollado. Non me quedaba moito máis que facer ou estragaría todo. Púxenlle o ceo azul. Aínda ben que aquel día non había niboeiro agatuñando pola fraga arriba!

Mirade unha cousa...

A miña natural inspiración bloguística ten decaído moito nos últimos tempos, como xa notariades. Fiquei exahusta logo do asunto todo do manuscrito, mais non só iso. Estou decepcionada. Suroeste decepcionada, amigos, si. E con que se se pode saber? Non é doado de explicar. O meu can comeu un bocadillo de xamón (cocido) case sen masticar, logo ese glo-glo de tripas que lle sinto veñen sendo os gases inxeridos coa precipitación alimenticia. Elemental, queridos e queridas. No meu caso, a decepción que arrastro non sei explicala ás dereitas.
Probemos ás tortas:
-Alguén leu a serie do manuscrito?
-Alguén entendeu algo?
Se as respostas son non e non, daquela non teño máis que falar.
Síntoo.

http://nubosidadevariabel.blogspot.com/2008_01_01_archive.html

Teoría de (pseudo)Provincialismo

-La Curuña, Lugo, Orense y Puentevedra...

capital?

-Génova? Ferraz? Madrí, en tout cas.

Isto xa é a guerra ou aínda non?

Se si van ter que oírnos e se non tamén... en galego, por suposto!

E ánimo, que na blogosfera estamos nós mellor colocados.

http://bloguespolalingua.blogaliza.org/sobre/

Carta aberta a Suso de Toro e ao seu primo de Zumosol

Deasapaixonadamente, coma o intelixente Suso de Toro, afirmo que as ideas sobre cultura, sociedade e política que se expresan nesta infortunada Galicia nunha ou noutra lingua, a saber: galego ou castelán, atópanse sempre impregnadas de tal xeito pola significación política que cada unha delas ten na nosa sociedade que, curiosamente, defender unha sentencia idéntica na lingua A ou na B pode ter, e ten de feito, significados diametralmente opostos. Se esa mesma sentencia a pronunciamos en inglés, curiosamente tamén, o resultado semellaríanos en comparación esquisitamente neutral. Ímolo ilustrar cun exemplo:

Fuches tu, fuches tu, fuches tu
o que fuches caghar ao palleiro
fuches tu, fuches tu, fuches tu
qu´inda levas as pallas nu cu.

Compárese con:


Has sido tú, has sido tú, has sido tú
el que ha ido a cagar al pajero
has sido tú, has sido tú, has sido tú
que aún llevas las pajas en el pandero.

Non é o mesmo, iso non. Desgrazadamente eu, como o propio Primo de Zumosol de Suso, non teño moito coñecemento do inglés, mais se fose quen de traducilo estou segura de que soaría tan marabillosamente neutro como isto:

Fuches tu, fuches tu, fuches tu
o que fuches chist!, chist! ao palleiro
fuches tu, fuches tu, fuches tu
qu´inda levas as pallas no turulurulururú.

Xa o dicía a miña avoa, que en paz descanse, "aos pequenos é mellor que lles faledes o castellano, que se non aínda han dicir en calquera sitio "quero caghar!!"". Todos, Suso, todos os criados nesta infortunada Galicia somos quen de comprender que isto é así. Por que, logo, nos vés agora co conto de que só os que falamos/escribimos en galego somos os marcados ideolóxicamente e que o neutro, e polo tanto o políticamente correcto, é facelo en castelán? Escoller ou aceptar a suave imposición do castelán para falar de cousas serias, de cousas machas, en El País, como fas ti, Suso, e outros cantos coma ti, xente intelixente, comprometida, que sempre estivo aí na fura de diante, e volver ao galego para falar da lingua galega, folklore galego, gastronomía galega e literatura galega no mesmo periódico é tomar unha posición política. Para moitos foi unha sorpresa e unha decepción. Unha claudicación, digámolo claramente.
O nacionalismo galego é pequeno para ti e non sabe nada de mercadotecnia, a lingua galega non te levará á gloria, o panteón de galegos ilustres ten humidades e plantas venenosas medran nas fendechas. Galicia, enfín, é un cortello inmundo e "as relacións puramente bilaterais unha construción metafísica".

Por consiguiente:

Suso, escribe algo sobre lo absurdo del bilateralismo, que Touriño no dá hecho, y deja goro su discurso. Háblales de lealtad y convivencia, Suso, que son muy pedichones y no hai cosa que les llegue. Méntales, si hace falta a las glorias nacionales, llega a D.Quijote, si no se avienen a razones (ellos non tienen aún Quijote ni nada que se le parezca, no tienen La Novela, Suso) y desármalos con que hasta Rosalía escribía lo metafísico en castellano, porque siempre que sale uno bueno, como tu, de entre ellos se ponen zulús. Ponerse pesado con sus propias conveniencias, os intereses de Galiza esos de los que tanto cacarean, y dejar de lado los lazos de hermandad es...egoísta, insolente, improcedente. No lo vamos a permitir, va que no, Suso?

Desconectada/desterrada

Si, aínda non me decidín por ningún outro contrato enganoso. Mírolles as tripas e o corazón con infinita deconfianza: sei que vou levar outra vez un desengano. Por iso non me apuro.
Mentres, os post amoréanseme na cabeza. Digo para min, debería poñer un post sobre..., ou que post poñía eu con isto..., ou así dios me leve como daba para un bon post... mais sigo se dar o paso, non me dou conectado e andando.
Empezo a dubidar se vou perder o meu pequeno reino, coma unha casa sen xente que primeiro váiselle levantando unha tella, logo outra, logo dunha suroestada ábrelle unha ventá que vai pasar xa todo o inverno a baterse e así, cando xa as silvas soben polos muros, aparece alguén que lle pon un cartel de VÉNDESE. E os veciños, por tras dos cristais da súa casa, póñense a falar de cando a casa estaba habitada e polas noites botaba fume a chimenea, de cando nacían nenos na casa, da xente daquela casa e, claro, de quen podería estar interesado nunha ruína ao xeito.

Desconectada

Mandei a tomar ventos á Marola aos de Orange. Queríanse aproveitar da miña boa disposición pero non me deixei, ai iso non!
Estou desconectada, snif, á imtemperie, sniff. Alguén me pode recomendar unha compañía decente que non queira estafarme?

Ave, Cesar!!!

Os que nunca chegaremos a ser ministros, saudámoste

Carrefour e os nativos

Unha semana despois de estar pacientemente intentando enviar unha suxerencia ao Departamento de Atención ao Cliente de Carrefour leo en Vieiros que o xefe do establecemento do Carrefour da Avenida de Alfonso Molina na Coruña pide disculpas publicamente e vai recibir a representantes da Mesa para aclarar o asunto.
A miña suxerencia finalmente non puido ser enviada por moito que insistín. Lástima, estaba segura de que obrigaría a quen a lese a rir de medio lado e a recoñecer un certo inxenio mesmo nunha nativa galego falante, ou se cadra espertaría a súa secreta solidariedade e provocaría un revulsivo na súa conciencia de desertor, unha bágoa asomando... quen sabe? Vai quedar en misterio. Hoxe quero pensar que habería unha avalancha delas, todas moi convincentes, e que os Conselleiros de Caqrrefour-España decidiron sabiamente que os cartos dos nativos galegos valen o mesmo cós dos demais e mesmo recoñeceron unha tendencia, comprobada, nese sector da poboación a pagar ao contado, toc, toc.
Celebremos, pois, que se imos ao Carrefour con cartiños no peto, non nos dean paus por burros e, que, se cadra, aínda nos poidan dar unha fala en galego.

Galleguitos cubanos

Fidel vaise para quedar sempre como gran líder da revolución: vaise porque a morte chama á súa porta, non porque o boten os seus enemigos nin porque lla xoguen os seus amigos. Vaise con dignidade, avisando, preparando, nunha longa despedida ao século, oh saecula, oh mores!, que xa rematou.
E un avión (ou dous, esperemos que se aclare isto) de galegos na Habana, hoxe centro do interese mundial, alí observando o que acontece en primeira liña. Espero que estes días excepcionais de historia e paixón revolucionaria dean para unha novela (ou dúas) e se son boas mellor. Supoño que foi unha casualidade, ou non, invitar a Galicia, terra do seu pae, á despedida.
Están na Habana, non imos dicir todos porque a min tampouco non me convidaron, moitos dos que tiñan que estar representándonos. Hoxe lin, reseso, un artigo delicioso de Antón R. López en Galicia Hoxe sobre a inexistencia de reloxos na illa. A crónica de El País, era de Daniel Salgado?, lina ao seu tempo o venres e tamén me pareceu interesante.
Só La Voz non se dignou enviar correspondente no que hai que interpretar como un xesto de menosprezo non sei se cara á conselleira Bugallo ou cara á cultura galega. Limitouse a ofrecer o degradante espectáculo das amargas queixas dos do PP polo desbalde de cartos públicos da expedición (eles poden falar de cartos malgastos) e en advertir que, segundo o ranking do Instituto Cervantes, a verdadeira vara de medir, a da Habana é unha feira de 3ª división B, e ademais nada elegante, sen príncipes de Asturias nin nada. A Voz quixo ignorar o que pasaba na Habana por puro sectarismo e velaí que momento histórico acaban de perder para os seus sufridos lectores. Que pena, La Voz, que pena! Cando foi Fraga, cun tamén longo séquito, a Cuba mandaron de correspondente a Manuel Rivas que nos escribía fermosas cartas contando o que vía. Aínda lembro unha moi fermosa que se titulaba así: As mans de Fidel.

Ámote, miña sombra!

-Sabía que volverías.
-Suroestiña, querida e nebulosa Suroeste, topábate de menos!
-Fixéchesme sufrir.
-Era inevitábel.
-A traizón, inevitábel, ou o sufrimento?
-As dúas cousas: primeiro a traizón e logo o sufrimento.
-Todas as fillas-de-puta descansades moito con iso do fatum, non é Iseo?
-Non lle deas máis voltas, Suroeste, ti non crerás nel, pero habelo haino. Agora mírate nos meus ollos e adiviña o futuro.
-Estás feita unha boa meigha, ti. Non me traerás pezoña...ou filtros ou o que demo sexa o licor este.
-Ambrosía.
-Iseo, levo uns días que non ando moi ben.
-Tes mala cara, tes. O mellor é que me deas dunha vez o manuscrito e que te liberes desa carga que vai acabar contigo.
-Non podo.
-Suroeste, non terquees.
-Non terqueo. O manuscrito xa non existe.
-Destruíchelo?
-Non exactamente.
-E loho?
-Comino, Iseo. Cada día unha folliña en anacos á sobremesa, ás veces tamén de merenda, misturado co xamón.
-Será posíbel?
-Podo demostralo: últimamente, con perdón da túa cara, cago boliñas de papel mouro.
-Arredemo!
-E iso non é o peor. Oio voces.
-Como que oes voces?
-Moitas, falando de cousas diversas, ás veces semellan ecos e atrapállanse unhas ás outras. Xa case non durmo.
-A cousa ponse fea.
-Coido que estou metabolizando o manuscrito.
-Ai mimadriña!
-E acabarei por ser eu mesma o manuscrito.
-Suroeste, a sombra!
-Que lle pasa?
-Parece que se pode ler!!!!

Suroeste desolée

Despois da traizón de Iseo, entrei nun profundo abatemento: asexada polos R e os servizos segredos de intelixencia de non sei cantos países xa non son quen de confiar en máis ninguén. A Mr. Church nin o fun recoller ao aeroporto nin o quixen ver diante. un americano apelidado Church dá para moito que desconfiar!
A paisaxe desde a alta torre que é aínda o meu refuxio paréceme desolada. A aparición do misterioso manuscrito cambiou tantas cousas na miña traxectoria que xa non lembro nin de onde viña nin sei moi ben xa a onde debo dirixirme: pau viradoiro que onde queira que vaia troncho que troncho.
O manuscrito que debería alumar os destinos da Terra Nosa semella máis ben que me acabará adentrando nos incertos camiños da confusión, da néboa, da non razón e rezo, non sei a quen, para que non caia nas mans do Inimigo que inza a escuridade.
Non vou permitir que caia nas súas suxas mans, non, antes destruirei o Manuscrito: metereino nun barco lixeiro e botareino ao Océano, ou reducireino a cinza para aventalo despois coma a semente do futuro, ou comereino folla a folla na sobremesa de todos os días, ata que o tonner velenoso acabe comigo. Eu aínda non sei como rematar con isto, só teño a certeza moi fonda de que nunca, nunca caerá nas mans mercenarias da nosa autodestrución.
Que así mesmo sexa.

As dúbidas de Isolda

Isolda está rara. Levaba uns días sen falar, sen querer nin ver diante o Manuscrito, deixándome a min con todo o embolado, sen mover palla. Eu xa sabía que era moi señorita, mais na súa actitude parecíame enxergar algo máis, como un profundo malestar.
Hoxe por fin aveuse a falarme.
-Moi je suis très desolée -empezou- ninguén de importancia se interesou pola nosa aventura. Estamos sen financiación. Non poderei mudar o manto para a próxima tempada, e ti ben ves que de tanto durmir a la belle étoile foi roxeando e está de mal ver. Nunca poderemos reconstruír o manuscrito e aínda que puidésemos non poderemos estar seguras de que sexa bo. Leva trazas de que non.
-Pero, e Mr. Church? Esta a piques de chegar. El axudaranos.
-Só vén pimpar marisco, parva, así que se vexa cheo, voltará por onde veu, se cadra para irlle meter aos R o Manuscrito nos fuciños. A única solución é manipular un chisco o Manuscrito, así sen que se note, ir enredando anaquiños dos grandes hits do sionismo, darlles antigüidade, poñer David onde dicía Breogán, Moisés no canto do Bardo das Idades e así, facer unha boa campaña na rede e nos xornais da Nosa Terra e xa verás que logo aparece financiación a esgalla.
-Isolda, nunca me falaches así. Non sei que pensar, trátase de cambiar radicalmente a nosa postura de tantos anos. Xa non sei de que parte estás. Antes pensaba que estabamos xuntas nesta Misión contra os R.
-E estou.
-Non! O obxectivo da nosa Misión non era a financiación, era a Reconstrución do Manuscrito, a Memoria de Nós outros.
-Ta, ta, ta, ta... vai calando lorito real e déixame o manuscrito!
-Xamais! Atrévete a quitarmo, lurpia... vente, que aínda che tronzo o pescozo co fouciño! Traidora!
-O teu blog está acabado, Suroeste. Ti estás acabada. E o Manuscrito, nunca verá a luz. Eu escribirei a Historia... a Novela!!! que todos agardaban porque me van dar unha bolsa im-pre-sio-nan-te e van poñer escribas ao meu dispor especialistas en estrutura novelesca, estilo e intriga. Un equipo coma o que a túa cabeciña cativa nunca soñou. Estou farta de tanta precariedade, de comer verzas con unto e nabizas con aceite. Agora vou vivir a todo trapo porque eu o merezo!! Terás novas miñas nos xornais. Agora ti tes un fouciño, mais eu vou ter mísiles atómicos.

Mr. Church, a nosa derradeira esperanza

professor Church said...

Dear Dr. Suroeste

Yo soy muy feliz de recibir la invitación de usted para intentar reconstruir el manuscrito. Sere en su pais proximo jueves. Le ruego venga a cogerme para arriba en el aeropuerto pues soy un persona con edad. Por su reporto estoy pensando que se poder tratar de un manuscript facticio o poder ser que venir de multiples arquetipos (remarkable!). Estoy investigando esta posibilidad realmente oustanding pero por mi edad avanzada soy un poquito retrasado en el trabajo (prostate problems,you know). No sea preocupada por las manchas; las he visto mucho peores (I can`t describe them, as I am a new born Catholic, I hope you'll understand me). Ansiando para la encontrar, se despide de usted.

Professor. A. Church.
University of Port
OHIO

Unha fantasma percorre a nosa terra

Desde que estamos en posesión do Manuscrito, Iseo e máis eu, non temos acougo. Por unha parte mantelo a salvo dos R, por outra tentar conseguir axuda para a súa reconstrución e interpretación. Axuda que, sorprendentemente, non fomos quen de atopar na Nosa Terra e ten que vir de lonxe. Digo sorprendentemente, aínda que mellor sería dicir evidentemente. Si, amigos si, eu tamén coidaba que era unha paranoia do desaparecido (defunto?) anónimo que nos puxo na pista do Manuscrito, pero despois de ver o que vin...non me queda outra que admitir que Eles están aí. Sinto o seu alento na culixa. Ducias de secuaces asexan por todos os furados e presinto que que Mr. Church está en perigo, quen sabe se dará chegado, meu pobre.
Mentres tanto eu sigo nesta alta torre, polo momento a salvo, tentando darlle un pouco de xeito a este desbaraxuste.

Manuscrito II (reconstrución)

Foto de X.B. Arias

Eu son. O meu nome acenderá unha estrela nova en cada constelación. S.O.S. Fomos ficando sós, o Mar, o barco e máis nós...Nós tencionamos tan só facer unha protesta forte, densa e implacábel contra os vellos. Eran os vellos ou os novos? -Eu non firmei isa folliña- dice Paradela que le respondió Cebreiro- Manoel-Antonio dixome: Qué che parece iso? Y eu lle dixen : Boeno. I apareceu co meu nome. Eu non-a firmei. Anyway: Pra que falar da primaveira, si o único que nos trai o abril é un saldo de flores de bazar? e un xardín incestuoso ergue aqueles SóS tan fortes do amor tamén son capaz de decorar interiores. Interrupto pero desfeito. Luzia Sanchez, jazedes en gran falla comigo, que non fodo mais nemigalla d´ua vez, e pois fodo, se Deus mi valla, fiqu´end´afrontado por tercer dia. e que despois de tres ou catro anos de facer vida formal, veulle un gran descreto en toda aquela bisbarra porque se soupo que non fora unha soa tolaxada a do rapaz con que fuxira, sinón que lle gorentaban os mozos, coasi raparigos, que desque os pillaba non lles daba repouso, até deixalos chuchados como de meiga, que algún morrera das resultas, que xa era moito argallar. Non me importa que o fixeras, pero con esa mona. ¡Hostia, é que non o entendo! Non me digas que non é unha mona, se o único que quería era deitarse contigo. Se é un cara, joder, se é un cara. No seu tempo, Manuel Antonio tivo a radical audacia de mandar á merda toda a literatura galega.
Fomos ficando sós, o poeta, o idioma e mais nós.

Avance do manuscrito

Téñome preguntado moitas veces cal será a razón pola que en Galicia ao nenos que non saben nin entenden máis que o galego puro se lles queira aprender o latín através do castelán que descoñecen. É verdá que hoje non usan o noso idioma gallego para leis, nin escrituras, nas oficinas nin tempros, nin poñen declaraciós, nin estenden testamentos, de maneira que a mil pobres lles meten gato por coello. Mais esto ten outro rabo que enrosca asoballamento, e ten conta desfolalo e desroscalo con tempo. Con tento, vai con tento. Xa vou contento, xa. De lle barrer o cangallo, de depuralo con tento, combinarlle voces novas e mais rico ilo poñendo e tan nidio e tan garrido que regale o entendemento. E i-eu comprendín que desd´ese momento quedaba obrigada a que non fose o primeiro e o último. N´era cousa de chamar as xentes á guerra e desertar da bandeira qu´eu mesma había levantado. Ánimo, compañeiros, toda a terra é dos homes, e aquel que nonn veu nunca máis que o propio a iñorancia o consome. Alá van en busca, non de triunfos senón de perdós; máis versos na lengua materna. ¡Porque vos amei tanto é porque así vos odio! ¡UNHA LAPA LENE, UNHA CANDELEXA! Antes que a común nai recubra os meus despoxos, deixar de min quigera un radioso lóstrego. Mui brancas, mui brancas, mui brancas están...Vamos mi buena Rentar, deja una vez tus tristezas. En troques, a terra das Campás de abaixo recolle polas arroiadas a mellor grosura e sustancia das terras altas, e gárdaas no chan mol dos lameiros de herba fina como a seda e nas nabeiras lenturentas. Se nela demora a néboa, tamén agarima o sol que fai pintar os acios do caíño, brencellao, treixadura, carnote, moza fresca, , e outras castes propias da ribeira, cepas antigas e retortas, postas nas ladeiras, abrigadas, penedosas e enxoitas. en ooros opulentos dos bacelos, en carballas cobrizas como arxila tremente. o outono, o outono despacioso como unha cobra de de lus peneirada.
Porque eu teño sorriso.
Pero non teño polla.
O máis insignificante consorte do mundo, ademais non ten polla.
pero ela ten tetas aínda que non teña cona.

Novas do manuscrito

Malia todas as argucias dos "R" eu e mais Iseo non arreamos o manuscrito: témolo aquí, con nós, nunha cámara secreta de non vou dicir onde. Mais quero aclarar algunhas cousas: o manuscrito non é o orixinal, senón unha fotocopia; non está encadernado, senón en follas soltas apañadas de mala maneira nun papel de Fotocopias Tórculo. Esta inexcusábel falta de coidado do anónimo mártir que me entregou o legado provocou que na precipitada fuxida caera o feixe e se esparexese pola Av. de Alfonso Molina, obrigándonos a facer un cambio de sentido ilícito para tratar de recuperalas todas (??).
En definitiva, a min paréceme que están case todas, o que non dou palabra é que estean ordenadas ou, alomenos, que estean na orde en que mas entregaron. Enfín, doutores hai na Nosa Terra expertos en crítica textual que poidan dar luz a este barullo, recolocando e, no seu caso, reconstruíndo, o tocho de fotocopias, mentres non aparece o orixinal. Teñamos fe, irmáns, a hora das revelacións está próxima.

Sic transit gloria mundi: II misiva desde Castel Sant´Angelo

Sei que non é fácil acreditar nos asombrosos e trepidantes feitos que neste blog van aparecendo así deste xeito discontinuo, esnaquizado, trapeleado, pero amigos, asegúrovos que eu mesma me vexo sobrepasada polos acontecementos e a rapidez con que mudan de dirección. Estaba convencida de que conseguira pechar aos "R" per saecula saeculorum na galería dos espellos entre as manequins de Tristán, pero o diaño nunca descansa e vai ti a saber como conseguiron fuxir os condanados. Xa o dicía a miña avoa, e moitos antes dela, que hai que ter amigos ata no inferno. Vede como se saben guiar os prelados. Está claro que algo houbo porque, coma augha dun cesto, escaparon de alí. Mais as cousa parece que non pintan ben para o vello "R", e rei morto, rei posto, ou as cuñas novas apretan as vellas, colleulle o sitio o sobriño. Sic transit gloria mundi, vello "R", a todo porquiño lle chega o seu Sanmartiño. Non podo resistirme á tentación de reproducir aquí, en lugar tan destacado, a última e abatida misiva desa gran figura que un día non sei por que, para min que non viña a conto, me quixo dar un lapote.

Sigo no mausoleo de Hadrián afundido na depresión. A terrible tentación do relativismo, ou mesmo do baleiro, moral acompáñame decote porque sen fe non hai esperanza. Perdín a fe despois de saber que o meu sobriño (a partir de agora SR) aceptou substituírme na miña cruzada na afastada Galiza. Eu que o coidei coma se fose un naipelo dende que comezou a súa carreira. Mesmo tiven que conseguir que a Festa do Cocido se celebrase na Praza de San Pedro para que lle desen un carguiño en Lugo! E agora isto. Xa o dicía miña avoa "cria episcopus e comeranche os sangumiños". Leo a Boecio pero a filosofía non me consola. Xa son unha pantasma do século XX. A miña animula, vagula, blandula esváese sicut nubes, cuasi aves, velut umbras.
Cuasi R.

Ameazas visguentas de "R"(misiva desde o Castel SantAngelo)

Que carácter ten Susan! Cando lle expliquei a fuxida de Suroeste con Iseo (a súa íntima consiliis eorum) chamoume, ad pedem litterae, "stulte" "equus asinus" e mandoume ó Castel Sant'Angelo ad memoriam rei perpetuam. Entende que o tema do manuscrito é un casus belli e así o proclamará o domingo coram populo. Vai nomear un legatus in partibus infidelium para levar este asunto. Indocti discant et ament meminissi periti: seguirá a caza destas novas "Thelma et Ludovica". Quo usque tandem abutere, Suroeste, patienta nostra? Quam diu etiam furor iste tuus nos eludet? Non, non, Suroeste, non teñas esperanzas: velis nolis, Roma locuta, causa finita. Prepárese: cando poida saír deste mausoleo, viran as acta, non verba. A súa política de "ad captadum vulgus" non triunfará e non teño animus iocandi. Lembre que delictum iteratum gravius est.
Vae Victis!
R.

Top Secret

Un curioso comentario anónimo apareceu neste blog facendo referencia á recente polémica no mundo literario galego. Eu nin quito nin poño, como dicía unha famosa pitonisa na radio no te digo ni que si ni que no, las cosas vienen y van, só recorto e pego porque iso si, a polémica é o meu medio natural:

Está ben, Suroeste, está ben. Revelarei o segredo. Hai meses uns operarios que derrubaban unha casa en X atoparon un manuscrito. Entregáronllo a un erudito local que pasaba por alí quen, despois de varias pescudas, descubriu que aquel feixe de papeis posuía varias características extraordinarias: a) Non correspondía con ningunha obra publicada. b) Tiña unha data posterior a 1967. c) Non estaba asinado por Franco Grande. d) Colocábanse os pronomes segundo as gramáticas e e) Sorprendentemente, era unha peza literaria BOA??? Inmediatamente, o investigador púxose en contacto co xornal citado por vostede para venderlle o manuscrito. Déronlle un bo mangado de reás, puxéronse en contacto con varios especialistas en crítica literaria (que logo desapareceron misteriosamente) e comezaron a deseñar unha estratexia, xa que a publicación desa obra BOA??? ía facer que o número de lectores en galego aumentase de forma vertixinosa. Primeiro, claro, a versión en galego na rede (seica se preocupan pola nosa lingua) e logo a polémica sobre a literatura galega escrita despois de 1967 (para logo eles poderen presentar unha obra BOA?? escrita en data posterior). Pero non acaba aí o sarillo: por que desapareceron os críticos literarios en condicións non aclaradas? Estes especialistas déronse conta de que a obra estaba asinada por unha persoa que procedía, non podía ser doutra maneira, da dinastía merovinxia. Por que, Suroeste, se nomea a un sobriño de Rouco para o bispado de Lugo? Por que? Creo que xa o sabe.

Tendencias sociais: antroponimia.

-E como lle ides poñer á nena?
-Hanna.
-Ghana de que? De caghar ou de mexar?
Foivos verdade; quen mo contou rematou o conto cun "e non llo puxeron".

Eu tamén

abortei.

Identidades nómades

Nací en Italia, más específicamente en esa extensión de tierra del noroeste que los venecianos colonizaron allá por el siglo XIII. (...)
Más tarde fui criada en metrópolis policulturales de Australia, en las postrimerías de la organización política de la "Australia Blanca", justo antes de que se pusiera de moda la tendencia del "multiculturalismo". Por entonces no se alentaban los contactos entre los migrantes y los aborígenes; en realidad el contacto con la cultura aborigen era inexistente hasta en los guetos urbanos. Sin embargo, la presencia aborigen encubierta y el silencio de la cultura dominante australiana sobre el racismo, la estratificación de clases, la nostalgia colonial y la situación difícil de los aborígenes sonaba en mis oídos como un signo constante, tácito, de un trastorno interno dentro de la psique y el estilo de vida australiano. Todo eso me hacía sentir desgarrada.
Siendo la identidad cultural externa y retrospectiva, el efecto más inmediato de mi experiencia australiana fué hacerme descubrir la profundidad de mi condición de europea, que estaba lejos de ser una simple noción o una experiencia aislada. Yo no sólo era una inmigrante blanca si se me comparaba con los aborígenes, tambien era una seudoblanca (una wog o dago) si se me comparaba con la minoría angloaustraliana que regía el país. Entonces, ¿como hacer lo correcto? Fué por oposición a la psique y la identidad cultural antípoda como descubrí, a menudo a mis expensas, que soy en verdad europea. Con frecuencia me pregunto si esta conciencia habría sido tan aguda si yo no hubiese experimentado la pérdida de mis raíces europeas como consecuencia de la migración. La identidad cultural, ¿puede surgir de una dinámica interna? ¿o es siempre externa, es decir, surgida por oposición? Lo que hoy sé con seguridad es que el término europeo me impresiona como una noción cargada de contradicciones que nunca deja de seducirme ni de sacarme de quicio. La palabra europeo está para mi intimamente vinculada con cuestiones tales como la confusión cultural y los conflictos interculturales; representa la mobilidad física a través de ondas interminables de migración y una marca especial de memoria histórica que, por consciente que esté del colonialismo, no puede compartir fácilmente los reclamos de la condición poscolonial.

Braidotti, Rosi, (2000[1994]), Sujetos nómades, Buenos Aires, Ed. Paidós.

Sarko e mailo sacristán

Cada día teño máis claro que non son, nin de lonxe, o tipo de Sarko. Menos mal, porque a min o presidente de Francia váiseme parecendo ao sacristán aquel do conto que, coa súa insistencia e arrogancia, vencía calquera obstáculo que se opuxera aos seus desexos. O cura xa lle tiña as medidas tomadas desde o día en que, farto da súa continua ladaíña, acabou dándolle o reloxio prometido por non sei que traballo a maiores que lle fixera. E conste que o cura era coma a virxe do puño, pero nin así puido con el.
Un día foille unha moza a confesar:
-Que o meu mozo insísteme moito, que non dou palabra de poder resistir, que tal e que tumba.
-Mantente firme, miña filla, o teu corpo é templo de El Señor, alabado sexa, ao demo non lle hai que dar nin a máis mínima oportunidade, e todo por aí adiante.
-É que vostede non sabe como é o meu mozo.
-Non será para tanto, muller, tendo a vontade limpa e rexa e a protección de Deus.
-Non lle sei eu, cando volva seguro que xa sucumbín.
-Non o digas nin de broma, falo eu antes con ese mozo e cántolle as corenta en bastos, quen é?
-Élle o sacristán, señor cura.
-O sacristán???? Ai, miña neniña, dáte por fodida!!!

Aprenderlle galego a La Voz

Ten razón R.R o blogmillo anda de resaca, por iso acudo a La Voz (non sei se de Galicia) e percorro sen présa as novas todas da súa páxina traducida ao galego, nobreza obriga. Deste xeito decátome que Francisco Váquez é o embajador de España perante a Santa Se. É normal, dígome, este home é intraducíbel. Continúo deleitándome co cruce de declaracións emponzoñadas entre o kaiser Antonio e a conselleira Bugallo. Que cruz ten esta señora con La Voz, penso, e mira que lles parecía a todos tan encantadora e elegante no principio do seu mandarinato. Cómpre a punta dos tacóns ben afiada para lidar coa burguesía coruñesista, e moito tino coas linguas bífidas-esgalladas que confían a súa edición dixital a un tradutor automático. Recórtelles un algo de subvención xa verá como rebrincan.
E o que me chegou á alma, este titular: Ponche no mapa (?) Vouno explicar porque...o demo me coma se non pensan que somos parvos ou, peor aínda!, que tanto nos ten: seique queren con este simpático chamamento pangalego que os emigrantes se vaian colocando nun fermoso mapamundi que eles facilitan, e non, como en principio se puidese pensar, que lle dean ao ponche mentres miran o mapa.
http://www.lavozdegalicia.es/lavozdelaemigracion/index.htm?idioma=galego

Un paso adiante

A min estas festas repatéanme. Tanto tilín-tilín de aquí e de acolá exaspérame. Tantos bos desexos repentinos descolócanme. E veña con cumprir con isto e con aquilo e ter conta non lles vaia parecer mal. Aínda así fágoo, moderadamente, pero fágoo, sabendo que malia todo vou quedar curta.
Dito isto, non vou negar que hai neste ritual de finalizar un ano e comezar outro unha certa barreira psicolóxica para min que me leva a facer novos votos para o ano novo. Pode ter que ver coa sensación de baleiro espiritual que me deixa a vida de porquiño consumista e preguiceiro dos derradeiros días do ano. Por iso agora doulle voltas ao un novo programa de rexeneración que me poñerá no camiño das lecturas proteicas, das dixestivas reflexións, da planificación férrea do traballo e do establecemento duns obxectivos temporalmente fixados. Case nada. Digamos todos xuntos: Eu podo!!!