Número total de visualizações de páginas

quinta-feira, novembro 29, 2007

Vindo de parte da Isabela...

... non imos dicir que non. Cinco películas -5- OK. En que idioma escribo o título? Os galegos somos medio subnormais para isto dos títulos por aquilo da teta obrigatoria en cultura castelá e eu voume atrever, voume liberar da merda diglósica, coma quen que somos normais e xa nos entendemos entre nós, para canto máis por aí fóra (poñamos por caso Portugal).
Sempre me lembro de O home da peluqueira por aquela escena infinda en que o home, sentado na cadeira diante do espello da peluquería, espera embelesado mentres ela lle pasa os dedos suavemente entre o pelo lavándollo, cortándollo, peiteándoo, e decide quedar toda a vida prendido naquela estancia mirandoa como fai o seu traballo nas cabezas dos demais. Estar alí de macón, como diría a miña avoa, é o mellor que se lle pasa pola cabeza. A peluquería e a peluqueira son xustamente o paraíso daquel home e el sabe recoñecelo ao instante.


E xa que estamos na peluquería, imos falar deste gris peluqueiro de O home que nunca estivo alí, ao que os irmáns Cohen poñen en apuros, pero nin así logran despeitear. Tremenda película, amigas e amigos: paródica, aceda, estéticamente impecábel, interpretacións impresionantes... que máis podo dicir? Ah! a escena na que a doce e virxinal Scarlett lle propón unha mamada vulgaris ao gris peluqueiro deixoume sen palabras.

Cambiemos de terzo, e vaiamos experimentar co enigmático oriente: Akiro Kurosawa!!! É difícil escoller entre tantas marabillas como fixo este home, pero vou propoñer Os sete samurais, esa xoia onde o Oriente se me fai tan próximo coma a miña aldea de sempre: o día da sementeira é unha das cousas máis fermosas que teño visto no cine. Como vedes vaime a épica do traballo (gusto que debín herdar da miña nai).

E xa que nos poñemos así, imos de paseo polas antiguallas xeniais. Lembrades O maquinista da Xeneral? O antiheroe hiperactivo e hipocondríaco, moderno ata nos arrebatos misóxinos.

Que nos queda na recámara? Imos tirar un pouco para a casa tamén e falar de Mar adentro, unha película sen grandes alardes pero na miña opinión ben narrada e ben interpretada. Teño que dicir que non podía parar de chorar?

quarta-feira, novembro 21, 2007

As tripas do amor


Foto de X.B. Arias

X.B. colleu un colchón, quitoulle a pelica e desapegou as entreteas deixándolle as tripas ao aire. Impúdica visión.
X.B. aínda non ben contento decidiu doar á ciencia recicladora as teas e entreteas sabias de suor e fluídos seguramente compartidos. Ficou moito tempo mirando para as tripas e mesmo lles fixo fotografías desde varias perspectivas.
Un día dixo X.B. mira aí tes para faceres un post. A arte de X.B. descargara electricidade nas tripas e púxolles nome, As tripas do amor.
Aos artistas agora dáselles por viviseccionar o amor polas tripas, tremenda metonimia!

quinta-feira, novembro 15, 2007

A sede da sombra

Foto de X.B. Arias

Co poder metafórico do título en comuñón coa imaxe penso que non debo engadir máis nada: á vosa saúde!

sexta-feira, novembro 09, 2007

Descubertas

Hai uns días pasou por aquí un misterioso personaxe, puxo un comentario discreto e marchou. Deixou, claro tarxeta de visita e eu devolvinlle o cumprido en canto puiden. Aquí vos deixo o enderezo dunha páxina sorprendente:
http://bio-lencia.blogspot.com/

quarta-feira, novembro 07, 2007

8 epifanías



Fravernero encárgame divagar sobre 8 momentos da miña existencia con certa relación. Confeso que cando acabei de ler o seu post de 8 momentos felices maldecino ao comprobar que me pasaba a bóla. Porén agora case lle estou agradecida porque me dá a oportunidade de reflexionar sobre eses momentos en que, misteriosamente ves claro algo que antes te confundía, eses momentos raros de lucidez en que unha é quen de atar todos os cabos e cae da burra e esperta, ve a terra desde a outra beira e pensa e eu que non me decatara de nada... momentos epifánicos nos que eu aprendín algo ou vin a luz.

Empecemos polo meu nacemento, un día 8, por certo, e Día das Peras, por se alguén se anima a facerme unha haxiografía, que están de moda. Evidentemente ese día un/unha pon en práctica accións básicas: respirar, chorar e mamar, pero non se trata diso. Falo do meu nacemento porque estou convencida de que se me veu repetindo en soños durante anos de maneira obsesiva: ter que atravesar un longo e tortuoso tunel, unha máquina que me engolía, latidos marcando o compás, ansiedade e logo un momento de paz simbolizado na compañía agarimosa dunha nena e dunhas mulleres sentadas no murallón da estrada. A luz.

O descubrimento narcotizante da lectura foi outra experiencia epifánica: un día, xa de rapaciña, a miña avoa deixoume ao coidado do caldo. Lembro ben que o lema era non deixar morrer o lume. Marabilloso, toda a mañá soa á calor da cociña de leña cun libro, coa única obriga de botar unha acha de cando en vez. Pouco tempo despois, aínda que en realidade pasaran ben dúas horas, a miña avoa volvía, a cociña estaba case ao roxo vivo e o caldo... e eu, nin me dera conta. O libro era dos bos, é certo, da Pardo Bazán, creo.

O terceiro momento epifánico que paga a pena lembrar foi cando descubrín que a propiedade asociativa e a propiedade conmutativa das clases de matemáticas da miña infancia, que tanto me fixeron sufrir, eran o eixo sintagmático e o eixo paradigmático de Ferdinand de Saussure. Grandísimo Ferdinand, ti si que te explicabas!

O meu cuarto descubrimento epifánico non foi o amor, senón descubrir que aquel home do que eu estaba tan enamorada estaba reducíndome á nada, someténdome cada vez máis ás súas esixencias caprichosas e involucrándome en todos os seus fracasos. Lembro que cando subín a aquel autobús souben que non quería volvelo a ver nunca máis. E así foi. Desde entón teño claro que debo seguir o meu propio camiño e que algúns animais da selva poden ser moi, pero que moi destrutivos e perigosos.

A quinta epifanía foi a lingua, tal como Adrián Solovio, sen chegar a ser tan serodio. Foi o reencontro espiritual cos meus sinxelos e visionarios predecesores.

A sexta foi un auténtico asalto a man armada: a tenrura apoderouse de min unha boa tarde nunha carballeira do Carme de Abaixo e obrigoume a considerar seriamente cousas nunca antes tidas en conta. Foi unha epifanía amarela e coa luz do través, como peneirada.

A sétima epifanía foi a maternidade: como animal mamífero e como humana racional e sensitiva, podo afirmar que para min foi unha serie de experiencias incomparábel, tanto pola intensidade como pola calidade. Se o penso, váiseme o leite e non hai máis que dicir.

A oitava epifanía asócioa cunha serie de reflexións en momentos diferentes que me levaron a buscar canles de expresión, un deles este mesmo blog desde o que vos falo, que esparexan estas ganas inauditas que me entraron de sacar todo o que teño dentro: lembranzas, pensamentos, ensoñacións, críticas malignas, comentarios de aparencia tranquila e fondo turbo.
E la nave va!

quinta-feira, novembro 01, 2007

Defuntiños


Foto X.B. Arias


-Que fas aquí? Non estabas morto?
-Estou morto. Vinte ver.
-Isto é o máximo! Ben sabes que eu nunca crin nestas trangalladas, son materialista e atea.
-É o fatum étnico, pensabas que te ías librar?
-E inda por riba hoxe, esta noite. Parece de folleto turístico, de relato de literatura galega traducíbel para o castelán.
-É o que hai.
-Nin a miña avoa cría na Santa Compaña. Un día tropezou con ela no carreiro e foi correndo á casa a buscar un candil para ver ben como era.
-E como era?
-Era un borracho. Tropezara nun borracho, non na Santa Compaña.
-Eran os tempos en que a pantasma do comunismo asolaba Europa. Fixo moito mal ás tradicións. Os mortos aborrecemos a luz e os taquígrafos.
-Coma todos os mentireiros.
-A túa avoa falaba co defunto do teu avó. Sabíalo?
-Algunha vez téñoa cachado.
-Pois logo? Non vas poder ti falar comigo. Aínda has querer meter o dedo na chaga.
-Non, por favor.
-Tócame, veña.
-Tócote.
-Quita a roupa, muller, faime tanta falta a calor...
-Abrázote.
-Sentes o sangue bulir debaixo da pel?
-Sinto a calidez do desexo.
-Non esquezas que estou morto.
-E daquela?
-É a túa calor e o teu desexo. Vin buscar un pouco, sempre che adiviñei ese lume.
-Sempre fomos coma irmáns.
-Case sempre.
-Lembras cando durmimos xuntos?
-Tristán e Isolda co espadón de por medio. Só pensalo dáme a risa e os mortos non podemos rir, non temos calor dabondo.
-Nin co meu?
-Non chega. Xa estou notando a falta outra vez, vou desaparecer. Adeus.
-Agarda, cando volves?
-Nunca se sabe, o tempo dos vivos non rexe para os mortos. Ti sígueme tendo presente.