Número total de visualizações de páginas

sexta-feira, junho 29, 2007

Post anodino



Outro post sen falar das visicitudes da saga familiar (síntoo Friki-Pepin), do devir histórico ou as inquedanzas culturais. Standby. Repouso. Trafegos vulgares con barullo infantil ao fondo. Cambio de aceite. Parada e fonda. Corenta días no deserto. Nada. Moito.

sábado, junho 23, 2007

A estas alturas do ano...,


parafraseando ao poeta, todo cheira a final de curso e eu, se queredes que vos diga a verdade, ando máis queimada cá moto dun hippie.

quarta-feira, junho 13, 2007

Quen aprende de quen?


Leo nun dos capítulos de Las pequeñas virtudes de Natalia Ginzburg, El Acantilado 2002 [1962] un anaquiño que reproduzo traducido ao galego:

"Polo que respecta é educación dos fillos coido que non hai que ensinarlles as pequenas virtudes, senón as grandes. Non o aforro, senón a xenerosidade e a indiferencia cara aos cartos; non a prudencia, senón a afouteza e o desprezo polo perigo; non a astucia, senón a franqueza e o amor pola verdade; non a diplomacia, senón o amor ao próximo e a abnegación; non o desexo do éxito, senón o desexo de ser e de saber.
Porén, case sempre facemos o contrario. Apuramos a ensinarlles o respecto ás pequenas virtudes, asentando nelas todo o noso sistema educativo. Deste xeito, eliximos o camiño máis doado, porque as pequenas virtudes, non conteñen ningún perigo material, é máis, protéxennos dos golpes da sorte. (...)"

Estas liñas trouxéronme inmediatamente á memoria un episodio non tan afastado cos meus fillos. Había uns meses que se cambiara o sistema monetario para o do euro e faltaban só uns días para que rematase o prazo de troco de pesetas para euros. Eu, como sempre da misa da unha e media, deixei este incómodo trámite para o final: revisar petos e caixóns, contar moedas e ir ao banco... só faltaban os petos dos nenos, uns simpáticos porquiños de barro, agasallo do tío Xoán. Imaxinei que sería divertido para eles coller os porquiños e escachiflalos contra o chan para ceibaren o seu tintilante bandullo en todas as direccións. "Veña, nenos, imos matar os porquiños que deben ter moitos cartos". Miráronme con cara de horror. Pareceume unha escena cómica e fixen un pouco o pallaso. "Collemos un martelo e...". Botáronse a chorar e rapidamente organizáronse: un agarroume polas pernas berrando e a outra correu a poñer a salvo os porquiños. Desistín. Agardei a que se tranquilizaran os ánimos. Ao outro día expliqueilles con calma o asunto. De alí a dous días. Non houbo maneira. Pasou o prazo. Se volvía a sacar o tema só atopaba miradas hostís. Os porquiños salváronse; as pesetas xa non valen nada. Tampouco valían tanto, ben mirado. Eles, os nenos, si que me deron unha lección de grandes virtudes.

sexta-feira, junho 08, 2007

Explosión


A primeira vez foi como un azoute inexplicábel que me asustou, o corpo por un lado e eu sen poder seguirlle o paso, indecisa, querendo parar o que xa non tiña marcha atrás nin adiante porque xurdindo do centro mesmo esparexíase en todas as direccións. Unha explosión que te envolve e te deixa tremando, pequena e vulnerábel.
O pracer e a dor poden facer de ti unha piltrafa e o corpo é quen de impoñer a súa lei.