Número total de visualizações de páginas

terça-feira, agosto 28, 2007

Escenas da vida doméstica

ODEUSA: Pensa un país.
TÍO PEPIN: Xa está.
ODEUSA: Está no hemisferio norte ou no hemisferio sur?
TÍO PEPIN: No hemisferio norte,
ODEUSA: Ten mar?
TÍO PEPIN: Ten.
ODEUSA: É máis ben grande ou máis ben pequeno?
TÍO PEPIN: Máis ben pequeno.
ODEUSA: Foi socio-fundador da OTAN?
TÍO PEPIN: Non tal.
ODEUSA: Foi satélite da URRS?
TÍO PEPIN: Algo máis ca satélite.
ODEUSA: É unha república báltica?
TÍO PEPIN: Será.
ODEUSA: (moi excitado) É Lituania.
TÍO PEPIN: (sobrado) Non.
ODEUSA: É Letonia.
TÍO PEPIN: Non.
ODEUSA: Estonia, pois.
TÍO PEPIN: (con cara de sádico triunfante) N0n.
ODEUSA: Cabrón, vouche...
SUROESTE: A cearrrrr!!!
TÍO PEPIN: Ti primeiro.
ODEUSA: De ningunha maneira, ti primeiro.
TÍO PEPIN: Non, ti.
ODEUSA: Pónteme diante agora mesmo.
TÍO PEPIN: Non me fío un pelo.
ODEUSA: Nin eu.
SUROESTE: Estou agardando, vides ou non?
TÍO PEPIN: Os dous ao tempo.
ODEUSA: Vale.
(os dous míranse de esguello e reghañan os dentes)
TÍO PEPIN: Unha, dúas e...
SUROESTE: (radiante cunha tarteira fumeante nas mans) Tres!

sábado, agosto 25, 2007

Carta aberta dun admirador

Nos meus case dous anos de bloguismo teño colleitado comentarios animosos, sorprendidos, laudatorios e, por suposto tamén, reprobadores e despreciativos. É normal, na blogosfera pásame máis ou menos coma na vida e así hai que me adora e que non me soporta e eu non fago nada (estou convencida que aínda que quixera non poodería facer moito) por evitar nin unha cousa nin outra.
Todo isto viña a conto por unha carta que recibín hai un par de días dun autonomeado rendido admirador na que se fai unha curiosa análise dalgúns dos meus post máis polémicos para logo aventurarse nunha reconstrución aproximada da miña suposta personalidade. Atrévome a reproducir aquí algúns dos comentarios que máis me chamaron a atención, xa saben os lectores da miña paixón polo comentario de texto, co ánimo de confrontar a percepción que cada un dos habituais deste humilde espazo teñen dos temas que se tocan e da propia marcha do blog.
"Porque, que é en definitiva Nubosidade variábel? Non é un blog literario, nin político, nin de actualidade cultural -escasamente os acontecementos de actualidade atopan eco nestas páxinas- nin un diario persoal (...) e con todo aquí aparecen en segundo plano todos estes aspectos do noso país, Galicia. É esa é, estimada Suroeste, ó meu ver a clave que anima esta páxina súa: a inequívoca mirada galega sobre todo o que nos é familiar, ese "aquel non sei eu" irónico finamente destrutivo, esa acidez de veludo (tamén tan familiar) que nos seus escritos aparece pegado na palabra máis inocente. (...) Isto, que polo que vexo nos comentarios que lle vai deixando a súa fiel parroquia, pasa facilmente desapercibido, é o que me ten cautivado á súa Nubosidade variábel".

sábado, agosto 18, 2007

O sistema de Teresa Moure




Leo con interese a entrevista que lle fan a Teresa Moure no suplemento de libros "Protexta" da revista "Tempos Novos". Ela non cre no sistema literario. "Non creo en ningún sistema literario. As persoas escriben soas, cada unha na súa casa, ao seu aire, coas súas influencias... (...) xente que cre na literatura feita dunha forma e xente e persoas que cren cousas completamente distintas. Como podemos definir iso como un sistema? (...)".
Eu compréndoa, debe sentirse tan arriba con tanto éxito, a premio por obra, toque o xénero que toque, que non lle queda outra que ver as cousas desde a estratosfera e entón pode permitirse dicir cousas coma esta : " É que me sorprende que empregues esa expresión creada polos profesores de Teoría da Literatura e polos criticos literarios para prepetuarse a si mesmos e dicir que tamén forman parte do modelo. Un sistema por definición é un conxunto onde os elementos teñen relacións entre si. Se non, non hai sistema. E por mínimamente marxista que sexas necesitas esas relacións. Pero que relación gardan os elementos desa cousa chamada sistema literario galego? Non hai redes comúns, non hai lugares de encontro..."
Máis adiante aínda ten valor para esta  sentencia incendiaria: "Eu cando falo de literatura só me refiro á arte. A institución non me interesa. Á institución hai que darlle unha patada no cu, guindarlle unha granada e procurar que a granada lle dea. (...)"
Eu non entendo nada. E por riba tendo en conta que Teresa Moure é funcionaria dunha potente e prestixiosa institución á que se agarra sen rubor. Por que logo vai sen vacilar a recoller un premio despois do outro? É unha concesión á institución ou o dos premios e o da arte son cousas á parte que non teñen nada que ver? Por que se presta ás grandes promocións publicitarias que se fan coa súa obra, se ela no que de verdade acredita é no "boca a boca" como di noutra parte da entrevista?
E o que máis me fastidia é que: "Lamentablemente para Manolo Bragado nunca penso en Manolo Bragado nin na editorial."
Manolo, se estás por aí, pasa desta soberbia e fíxate en min, que entendo mellor o que é un sistema literario, porque habelo...haino!!!

Dispersión II



Cae un sol de xustiza na Terra do Viño e xa son máis das sete da tarde, aínda que en realidade o tempo derreteuse no asfalto.
Un can pampea no medio e medio da estrada feito unha rosca. Cando pasa érguese con preguiza, dá unha volta arredor de min e de si mesmo e vólvese deitar coma dicíndome que non pagaba a pena levantar o cu por min.
Doume conta de que a estrada empeza e remata nel.
Alá adiante veñen tres (ou catro) mulleres, todas elas na feliz idade da xubilación, con roupa de garda e loito rigoroso, en animada conversación. Debeu acabar xa o cabodano e decidiron non quedar á novena.
-Meu aghudo!!- berra unha- e estabas aí, meu bonitiño.
O can séntese aludido, recobra a vitalidade, desenróscase e corre en busca das garatuxas que lle ofrecen. Vai para a casa en doce compaña. É o rei.
A estrada coma por arte de maxia volve a traer e levar o can e maila dona con trote lixeiro.

quinta-feira, agosto 16, 2007

Dispersión

Funme sen colgar o letreiro e andei por aí dun lado ao outro do noso pequeno país, da terra das maciñeiras á do viño, vendo e, sobre todo escoitando. Galicia é Galicia malgré tout.
Destes días de dolce far niente vouvos contar dúas cousas, a primeira delas ocorreu nun lugar calquera da Galicia mindoniense, ao que chamaremos A Terra das Maciñeiras:

Buscando un sitio agradábel para xantar, a estrada levounos a unha aldea onde puidemos aparcar dous coches e estirar unha mantiña á sombra dunha ameixeira. Ao pouco de rematar o xantar chega un home, nunha man unha galleta e noutra un enciño, a botar unha parolada. Foi o que se di unha boa parolada que nos informou da súa vida, da dos seus fillos, das abellas, do porco bravo e das fabas. Logo, sen ningún apuro, seguiu camiño para darlle volta á herba segada case ao pé de nós. Deunos a impresión de que a herba era o seu obxectivo secundario.
Ao pouco, cando xa tiñamos todo recollido, chegou unha muller dándolle o brazo a unha vella velliña.
-Velos? Aí os tes aos picariños. 
A vella ría sen dentes e miraba case sen ver cos seus ollos abrancazados de cataratas nunha expresión de total alegría.
-Os pícaros son cousa boa.- dixo ela sen dubidar.
Naquela aldea os nenos extinguíranse había moitos anos e a velliña só os vía, se acaso, cando tiñan que levala ao médico.
A segunda historia, co voso permiso, queda para mañá.

quinta-feira, agosto 02, 2007

as pernas das mulleres



Da miña infancia lembro moverme sorteando pernas de mulleres. Eu era moi pequeniña, claro, eu mesmo andaba ás gatiñas entre as pernas delas e tocaba as medias ou a pel suave e non había vez que non sentira a necesidade de mirar para arriba, coma quen busca o sol no medio da fraga. Porque as pernas eran a parte visíbel do corpo misterioso e atraente das mulleres: as pernas de Sara branquiñas coma a neve despois da medias negras cando se dobraba sobre o lavadoiro, as da Tía Josefa por baixo do mandil (e da saia e do refaixo) mentres pelaba unha mazá, pernas abertas e dispostas para acoller os nenos que ían deitar alí a súa cabeciña, -Quen está aí?, -O quiquiriquí!, -Pois vaino buscar e traino aquí; as pernas rexas de Pilarita, co cu apoiado na cociña de ferro de moita conversación e risas, as da miña nai, vistas e non vistas, dobrando roupa e preparadas xa para ir facer outro labor.
Hoxe pregúntome por que os corpos dos homes estaban fóra totalmente deste engado misterioso que tiñan os das mulleres e non eran para nós, os nenos, obxecto de curiosidade nin, polo tanto, de desexo. E se cadra xa o sei.