Número total de visualizações de páginas
terça-feira, fevereiro 28, 2006
Para Clarice Orwell
unha ironía sin neoloxismos
escribe no revés dos días
toda a noxenta vulgaridade
da novela do meu romantismo.
Manuel Antonio, 1924.
quinta-feira, fevereiro 23, 2006
quarta-feira, fevereiro 22, 2006
Pastiche
As miñas tetas, que enchen e devalan canda a lúa, son un poema.
E ti, ouh ti, se te me achegas serás un poema.
E como me empreñes...
DAQUELA SI QUE VAI SER UN POEMA.
quarta-feira, fevereiro 15, 2006
Manuel Antonio sempre
Manuel Antonio mantén correspondencia con personaxes relevantes como Castelao ou Risco ós que pide información sobre os temas que lle interesan (arte, literatura, política), pero é con Roxelio e con Rafael cos que mantén unha relación fraternal na que se pode expresar con maior comodidade.
A R. Dieste repróchalle que sexa un "hespañolito" que colabora na guerra de África e pregúntalle " Si algún día recobraches a túa frialdade filosófica, pensaches n-a responsabilidade, diante da túa concencia, d´haber axudado a roubar a súa persoalidade (s´é salvaxe a min qué?) y-a sua liberdade (sempre respetabel) a un pobo?".
A Roxelio, que rexeita o seu convite a integrarse no nacionalismo porque a el o único que lle interesa é a pedagoxía, lémbralle que a pedagoxía é un medio, non un fin e que os establecementos de ensino británicos, que Roxelio tanto admira, teñen como finalidade facer ingleses, "Mais aquí nin somos ingreses nin compre facel-os.- Fai pedagoxía galega".
Tiña 22 anos e estudaba para piloto. Era vago, soñaba cunha vida de aventura e quería facer poemas novos en galego, isto último tíñao moi claro.
terça-feira, fevereiro 07, 2006
Esta seguro que non a sabiades
Había unha vez un tal Adán e unha tal Eva, parella da que ben se podería dicir que foran feitos o un para o outro. Vivían no Paraíso Terreal, o mellor dos sitios posibles, o único posible naqueles primeiros tempos. Un tal Deus puxéraos alí. Ben, en realidade, primeiro creounos e logo ubicounos.
É moi curioso que a Deus se lle ocorrera antes de nada crear a Adán, o home no sentido de macho, con tódalas inequívocas características masculinas: ombreiros anchos, cadeiras estreitas, pene...e logo, a maiores, e a xeito de xoguetiño para Adán, a muller. Digo que é curioso porque, se a decisión de crea-lo home era única e definitiva, o home na súa versión macho non pode autoxestionarse, non pode xerar vida e, polo tanto, cando se acabara Adán acabábase todo. Se decidise crear antes a muller evitaría ese inconveniente. É sabido que en tódalas culturas existen as virxes preñadas misteriosamente: un airiño de nada, un baño do máis inocente e ¡zas! un embarazo que nunca ninguén vai reclamar. Poida que Deus, lonxe de contemplar todas estas posibilidades, fixese a Adán a modo de exemplo, coma unha criatura avantaxada entre tódalas demais, e que ó se decatar da súa falta de perfección, crease a Eva para que o completase. Adán sería só un experimento que se lle foi das mans ó mesmísimo Deus, paradóxicamente por culpa de Eva.
O Paraíso Terreal era un lugar fantástico. Había comida e auga en abundancia, non facía frío nin calor, non había moitos perigos. Todo á man, a disposición absoluta de Adán e Eva aínda que... é necesario mencionar un pequeno detalle que non encaixaba moi ben naquel lugar idílico: refírome á árbore da ciencia.
A árbore da ciencia estaba chantada no medio e medio do Paraíso Terreal. Chamaba a atención: impoñente, exuberante, incitante, sempre cargadiña duns froitos recendentes e vistosos. Sen embargo, Adán e Eva tiñan terminantemente prohibido achegarse máis da conta a ela e, por suposto, cata-los seus froitos. Cando lle preguntaron pola causa de tan ríxida prohibición, Deus retrucoulles con aspereza cunha consecuencia: É que se me desobedecedes expúlsovos do Paraíso. A contestación divina deixounos aínda máis desconcertados: ¿expulsalos? ¿a onde? Adán e Eva só coñecían o Paraíso. Era o único que existía para eles. Malia a súa ignorancia entenderon que non debían preguntar máis e desde aquel día en diante sempre quedou a sombra do misterio e da curiosidade nunca satisfeita en torno á árbore prohibida.
Aínda así e todo, Adán e Eva levaban unha vida moi agradable. Adán saía a cazar, máis por diversión ou pasa-lo tempo ca por necesidade. Eva tomaba longos baños, secaba á caloriña do sol, peiteaba os seus fermosos cabelos e adornábaos de flores. Ó longo de tempo deu domesticado algúns animais pero...algo lle faltaba. Sería que non tiñan casa, ¿para que? se non había nada do que gardarse, nin fillos, nin... E Adán tampouco non lle facía moito caso. Ó principio si, pero agora inclinábase máis pola caza e, cando volvía, botaba grandes sestas. Eva era incapaz de durmi-la sesta, a non ser despois dunha boa sesión de sexo, pero ultimamente non era probable que durmira a sesta.
Unha tarde, mentres Adán roncaba ó seu lado ferozmente, Eva non deixaba de pensar en todas estas cousas que lle queimaban a alma. Non se atrevía a comentarllo a Adán, porque tampouco sabía moi ben o que lle ocorría nin o que desexaba. A poucos metros estaba a árbore da ciencia, espléndida, fermosísima. Decidiu achegarse cautelosamente á extrema do permitido e desde alí axexar-la súa presencia magnífica. Case sentía aquela sombra refrescante, intuíaa pero aínda non... ¡que sustazo! unha cabeza de animal apareceu repentinamente entre as follas. Os seus ollos refulxían; o seu corpo, longo e estreito, enroscábase nas ramas. Un non-sei-que de fascinación e repulsión percorreulle o corpo a Eva. Para maior asombro, o animal falou coa súa estraña lingua gallada:
- ¡Eva, mulleriña! dá mágoa verte tan amorriñada podendo ser unha muller feliz e dona do teu destino. Eu, para min, que ese Deus tenvos aquí enganados, minguados e aborrecidos, sempre na súa presa. ¡Non é máis ca un vello coreño que vos ten taxado o pracer e o coñecemento que vos levaría á plenitude! Ti é-la única que te decatas ¿ou non ves ó teu Adán? cada día máis papán e aburrido, roncando coma un porco marrau e sen ansia ningunha.
Eva estaba conmovida. ¡Que ben expresaba a condanada víbora todo aquilo que se remexía no máis fondo da súa alma e lle provocaba aquel desasosego no peito! Decidiu seguir escoitándoa, aínda que deu un paso atrás, por precaución. Sen se decatar, a víbora fóraselle achegando tanto que xa lle facía cóxegas coa língua bífida na punta mesmo do nariz. Un pouco insolente si que era, e logo estaban aqueles ollos que a aparvaban e lle producían unha sensación de embriaguez.
-Se ti queres, Eva, e has querer porque es unha muller espilida, eu podería amosarche a maneira de acada-la liberdade e a felicidade. É moi sinxelo, antes de nada desobedece, racha, transgrede e ¡come os froitos da árbore! Asegúroche que non te sentirás decepcionada.
Cando acabou o seu parlamento, a víbora tiña totalmente posuído o corpo de Eva quen, tremendo, se desmaiou.
Acordou sen saber qué lle pasara, co corpo todo lixado de terra e dunha sustancia apegañenta que a anoxou. Sentiuse débil e mareada. As pernas case non termaban dela e a testa ardíalle. Como puido, volveu cabo do seu compañeiro.
Adán seguía na mesma: respiración abdominal, ronquido suave, un fío de baba a esbararlle na xunta dos beizos. Custoulle caro sacalo daquel prácido sopor. Moi axitada, foille contando a súa experiencia e todo canto lle dixera a víbora.
Adán non era quen de comprender aquela tendencia á complicación e á aventura de Eva. Non compartía o seu desasosego existencial, pero aínda así, para demostrarlle que un home é un home e que estaba disposto a protexela de calquera cousa que ameazara a súa tranquilidade, decidiu achegarse á árbore da ciencia e darlle unha lección á víbora sabichona.
A víbora non se deixou ver por ningures, pero houbo de recoñecer que as inmediacións da árbore eran un lugar agradable en grao sumo. Por suposto o Paraíso era de seu moi agradable, pero os arredores da árbore eran irremisiblemente atractivos, facíante pensar, respirar máis fondo, mirar máis alá... Sen darse conta pasou os límites, paseou baixo a súa sombra, apaxou as súas follas, apañou algúns froitos e regresou xunta Eva.
Atopouna suorosa, nun delirio febril. No seu discurso atrapallado e confuso distinguíase o nome de Deus que semellaba cuspir con rabia. Logo choraba con desespero e colgábaselle a Adán con forza do pescozo. Adán non sabía qué facer ante aquela situación totalmente nova. Sentíase desbordado por aquela loita que se estaba librando dentro da súa compañeira e tivo medo. Medo de perdela, medo de ficar outra vez só naquel paraíso que xa non tería sentido para el. Sen saber moi ben a razón, botoulle a man a un dos froitos e deullos a comer a Eva, pois antes que nada sentía a necesidade de aliviarlle aquel terrible padecemento. A continuación, coma se fose a consecuencia lóxica do acto anterior, probouno el tamén. Unha inmensa sensación de paz e conforto invadiu o seu corpo e, xuntos, adormeceron.
Espertaron sobresaltados, víctimas da ira divina; Deus repudiábaos do seu amparo. Non só era coreño, era tamén implacable: maldicíaos, botábaos fóra, impoñíalle-la dor, o traballo, nómadas para sempre, perseguidos pola súa mirada severa ata a morte. ¡A morte! Era a primeira vez que consideraban que a morte podía afectarlles tamén a eles. A morte, contraria á vida pero tamén complementaria, agardando por eles.
Logo viñeron días duros e difíciles. Tiveron que aprender moitas cousas para sobrevivir, pero a súa curiosidade aguilloábaos cada vez máis e incitábaos a seguir experimentando. Xuntos descubriron un mundo novo, ben lonxe do Paraíso. Volvéronse atrevidos e fortes; tiveron fillos e iso fíxoos sentir á vez medrados e vulnerables, por iso quixeron face-las paces con Deus.
E a historia continúa, pero enguedéllase de tal forma que se esfiaña noutras mil historias, todas diferentes, pero, no fondo todas enlazadas na mesma trama.
Había unha vez un tal Adán e unha tal Eva, parella da que ben se podería dicir que foran feitos o un para o outro. Vivían no Paraíso Terreal, o mellor dos sitios posibles, o único posible naqueles primeiros tempos. Un tal Deus puxéraos alí. Ben, en realidade, primeiro creounos e logo ubicounos.
É moi curioso que a Deus se lle ocorrera antes de nada crear a Adán, o home no sentido de macho, con tódalas inequívocas características masculinas: ombreiros anchos, cadeiras estreitas, pene...e logo, a maiores, e a xeito de xoguetiño para Adán, a muller. Digo que é curioso porque, se a decisión de crea-lo home era única e definitiva, o home na súa versión macho non pode autoxestionarse, non pode xerar vida e, polo tanto, cando se acabara Adán acabábase todo. Se decidise crear antes a muller evitaría ese inconveniente. É sabido que en tódalas culturas existen as virxes preñadas misteriosamente: un airiño de nada, un baño do máis inocente e ¡zas! un embarazo que nunca ninguén vai reclamar. Poida que Deus, lonxe de contemplar todas estas posibilidades, fixese a Adán a modo de exemplo, coma unha criatura avantaxada entre tódalas demais, e que ó se decatar da súa falta de perfección, crease a Eva para que o completase. Adán sería só un experimento que se lle foi das mans ó mesmísimo Deus, paradóxicamente por culpa de Eva.
O Paraíso Terreal era un lugar fantástico. Había comida e auga en abundancia, non facía frío nin calor, non había moitos perigos. Todo á man, a disposición absoluta de Adán e Eva aínda que... é necesario mencionar un pequeno detalle que non encaixaba moi ben naquel lugar idílico: refírome á árbore da ciencia.
A árbore da ciencia estaba chantada no medio e medio do Paraíso Terreal. Chamaba a atención: impoñente, exuberante, incitante, sempre cargadiña duns froitos recendentes e vistosos. Sen embargo, Adán e Eva tiñan terminantemente prohibido achegarse máis da conta a ela e, por suposto, cata-los seus froitos. Cando lle preguntaron pola causa de tan ríxida prohibición, Deus retrucoulles con aspereza cunha consecuencia: É que se me desobedecedes expúlsovos do Paraíso. A contestación divina deixounos aínda máis desconcertados: ¿expulsalos? ¿a onde? Adán e Eva só coñecían o Paraíso. Era o único que existía para eles. Malia a súa ignorancia entenderon que non debían preguntar máis e desde aquel día en diante sempre quedou a sombra do misterio e da curiosidade nunca satisfeita en torno á árbore prohibida.
Aínda así e todo, Adán e Eva levaban unha vida moi agradable. Adán saía a cazar, máis por diversión ou pasa-lo tempo ca por necesidade. Eva tomaba longos baños, secaba á caloriña do sol, peiteaba os seus fermosos cabelos e adornábaos de flores. Ó longo de tempo deu domesticado algúns animais pero...algo lle faltaba. Sería que non tiñan casa, ¿para que? se non había nada do que gardarse, nin fillos, nin... E Adán tampouco non lle facía moito caso. Ó principio si, pero agora inclinábase máis pola caza e, cando volvía, botaba grandes sestas. Eva era incapaz de durmi-la sesta, a non ser despois dunha boa sesión de sexo, pero ultimamente non era probable que durmira a sesta.
Unha tarde, mentres Adán roncaba ó seu lado ferozmente, Eva non deixaba de pensar en todas estas cousas que lle queimaban a alma. Non se atrevía a comentarllo a Adán, porque tampouco sabía moi ben o que lle ocorría nin o que desexaba. A poucos metros estaba a árbore da ciencia, espléndida, fermosísima. Decidiu achegarse cautelosamente á extrema do permitido e desde alí axexar-la súa presencia magnífica. Case sentía aquela sombra refrescante, intuíaa pero aínda non... ¡que sustazo! unha cabeza de animal apareceu repentinamente entre as follas. Os seus ollos refulxían; o seu corpo, longo e estreito, enroscábase nas ramas. Un non-sei-que de fascinación e repulsión percorreulle o corpo a Eva. Para maior asombro, o animal falou coa súa estraña lingua gallada:
- ¡Eva, mulleriña! dá mágoa verte tan amorriñada podendo ser unha muller feliz e dona do teu destino. Eu, para min, que ese Deus tenvos aquí enganados, minguados e aborrecidos, sempre na súa presa. ¡Non é máis ca un vello coreño que vos ten taxado o pracer e o coñecemento que vos levaría á plenitude! Ti é-la única que te decatas ¿ou non ves ó teu Adán? cada día máis papán e aburrido, roncando coma un porco marrau e sen ansia ningunha.
Eva estaba conmovida. ¡Que ben expresaba a condanada víbora todo aquilo que se remexía no máis fondo da súa alma e lle provocaba aquel desasosego no peito! Decidiu seguir escoitándoa, aínda que deu un paso atrás, por precaución. Sen se decatar, a víbora fóraselle achegando tanto que xa lle facía cóxegas coa língua bífida na punta mesmo do nariz. Un pouco insolente si que era, e logo estaban aqueles ollos que a aparvaban e lle producían unha sensación de embriaguez.
-Se ti queres, Eva, e has querer porque es unha muller espilida, eu podería amosarche a maneira de acada-la liberdade e a felicidade. É moi sinxelo, antes de nada desobedece, racha, transgrede e ¡come os froitos da árbore! Asegúroche que non te sentirás decepcionada.
Cando acabou o seu parlamento, a víbora tiña totalmente posuído o corpo de Eva quen, tremendo, se desmaiou.
Acordou sen saber qué lle pasara, co corpo todo lixado de terra e dunha sustancia apegañenta que a anoxou. Sentiuse débil e mareada. As pernas case non termaban dela e a testa ardíalle. Como puido, volveu cabo do seu compañeiro.
Adán seguía na mesma: respiración abdominal, ronquido suave, un fío de baba a esbararlle na xunta dos beizos. Custoulle caro sacalo daquel prácido sopor. Moi axitada, foille contando a súa experiencia e todo canto lle dixera a víbora.
Adán non era quen de comprender aquela tendencia á complicación e á aventura de Eva. Non compartía o seu desasosego existencial, pero aínda así, para demostrarlle que un home é un home e que estaba disposto a protexela de calquera cousa que ameazara a súa tranquilidade, decidiu achegarse á árbore da ciencia e darlle unha lección á víbora sabichona.
A víbora non se deixou ver por ningures, pero houbo de recoñecer que as inmediacións da árbore eran un lugar agradable en grao sumo. Por suposto o Paraíso era de seu moi agradable, pero os arredores da árbore eran irremisiblemente atractivos, facíante pensar, respirar máis fondo, mirar máis alá... Sen darse conta pasou os límites, paseou baixo a súa sombra, apaxou as súas follas, apañou algúns froitos e regresou xunta Eva.
Atopouna suorosa, nun delirio febril. No seu discurso atrapallado e confuso distinguíase o nome de Deus que semellaba cuspir con rabia. Logo choraba con desespero e colgábaselle a Adán con forza do pescozo. Adán non sabía qué facer ante aquela situación totalmente nova. Sentíase desbordado por aquela loita que se estaba librando dentro da súa compañeira e tivo medo. Medo de perdela, medo de ficar outra vez só naquel paraíso que xa non tería sentido para el. Sen saber moi ben a razón, botoulle a man a un dos froitos e deullos a comer a Eva, pois antes que nada sentía a necesidade de aliviarlle aquel terrible padecemento. A continuación, coma se fose a consecuencia lóxica do acto anterior, probouno el tamén. Unha inmensa sensación de paz e conforto invadiu o seu corpo e, xuntos, adormeceron.
Espertaron sobresaltados, víctimas da ira divina; Deus repudiábaos do seu amparo. Non só era coreño, era tamén implacable: maldicíaos, botábaos fóra, impoñíalle-la dor, o traballo, nómadas para sempre, perseguidos pola súa mirada severa ata a morte. ¡A morte! Era a primeira vez que consideraban que a morte podía afectarlles tamén a eles. A morte, contraria á vida pero tamén complementaria, agardando por eles.
Logo viñeron días duros e difíciles. Tiveron que aprender moitas cousas para sobrevivir, pero a súa curiosidade aguilloábaos cada vez máis e incitábaos a seguir experimentando. Xuntos descubriron un mundo novo, ben lonxe do Paraíso. Volvéronse atrevidos e fortes; tiveron fillos e iso fíxoos sentir á vez medrados e vulnerables, por iso quixeron face-las paces con Deus.
E a historia continúa, pero enguedéllase de tal forma que se esfiaña noutras mil historias, todas diferentes, pero, no fondo todas enlazadas na mesma trama.