Número total de visualizações de páginas

terça-feira, setembro 13, 2011

O diálogo do cemiterio


O que vou contar pareceravos fóra de lugar e de tempo, como un produto alleo a vós, a nós, a todo o que nos parece o normal funcionamento das cousas. Será porque non nos paramos a pensar en como funcionan as cousas ata que nos vemos envoltos por elas e o seu insoportábel prosaísmo. Lede o que vén a continuación e xulgade.

O vello cemiterio da miña parroquia estaba cinguido por unha altísima muralla barriguda de pedra que corría o risco de esborrelar e deixar ao aire e en total confusión os restos que contiña. Fíxose unha campaña para recoller fondos e amañala e o cura mandou recado de que cada un recollese o que lle pertencía (ou ao que pertencía).

Da miña casa foron a miña avoa e a miña nai: estaba claro a quen lle ía tocar... un labor tipicamente muller. Armadas de sachos e sacos arrincaron para o cemiterio o sábado dunha mañá de outono. Había moitos anos que non se enterraba alí: unha pequena campa cunha roseira de pitiminí na cabeceira que unha vez ao ano, por tódolos santos, se cubría de xabre branco da praia. A terra estaba branda e o traballo pronto deu froito.

Os ósos empezaron a clarear entre a terra removida e, de novo, voltos á escuridade dos sacos. Unha, dúas, tres... catro caliveras. Como? Catro, si. Pois debía de haber tres. A ver. Das catro a miña avoa colleu unha entre as mans, mirouna e dixo decidida:
–Ai, esta pequeniña é a do meu pai!
Eran idénticas, en tamaño e forma, a que falaba, co pelo recollido nun moño, e a que nada podía dicir.
–Pois logo, a do avó Antón, a da tía, a do teu pai e...
–Quen sabe?
–Será do teu irmán, o que mataron no 36.
–Non, el está na dos laghoeiros, que non nosa non se podía enterrar; había pouco que morrera o avó.
–Daquela?
–Apaña para o saco que o levamos todo.

As caliveras entrechocáronse alegremente ás costas da miña nai ao xuntar outra vez os seus destinos. Os mortos falan como poden.