Número total de visualizações de páginas
quinta-feira, julho 27, 2006
Sen cancelas
Hoxe síntome co poder dunha formiga.
domingo, julho 09, 2006
Deserción
Esta nunca vola contei, aínda que hai tempo que a teño apuntada, coma para facer un conto con ela. Pero hoxe quero contala así, ao bruto, tal e como a lembrei ao pouco de morrer a miña avoa Xoquina.
Eu era pequena, pero non sei canto...non conservo referencias para ser máis exacta. Os meus avós eran aínda novos e gobernaban a casa. Sempre traballaban xuntos, sempre miraban na mesma dirección. Poida que fose decembro ou quizais febreiro porque o día antes matárase un porco e levaban toda a tarde despedazándoo. Xa era de noite: no inverno logo é noite aínda que sigamos dicindo que é pola tarde. Estabamos no alprende do curral e eu miraba como ían colocando a carne nunha saba que puxeran enriba do carro. Era un ritual fascinante que non sempre me permitían ver. Meu avó non quería que os nenos vísemos a mata do porco, argumentaba que toda esa crueldade podería causarnos un trauma e levarnos a imitala. Hai que preservar aos nenos do horror... o porco enteiro colgado do teito da bodega tamén era un horror que eu evitaba, pero agora o porco non eran mais que pezas de carne que pronto serían comida. A pesar disto eu estaba un pouco sobrecollida.
Inesperadamente, a miña avoa díxome que tiña que quedar coidando a carne mentres eles ían preparar o baño de sal. Deume unha aguillada para que tornara os cans que andaban por alí. Quedei soa coa carne. Un carro de carne: as costelas, os touciños, os xamóns...a cachola inutilmente feroz de dentes arregañados. Tiven medo da escuridade, dos ladridos perdidos na noite, pero sobre todo da carne, e tremín coa miña aguillada no alprende, diante do carro.
Botei a correr polo curral arriba e metinme na casa de Pilarita. Chamei por ela chorando. Baixaron as escaleiras e acolléronme moi cariñosos. O home estaba en camiseta, coa cara laporetada de xabón de afeitar e a Pilarita fíxenlle gracia. Pero pouco me durou a felicidade, porque xa entraba pola porta a miña avoa feita unha furia. A carne, abandonada, sufrira o ataque dun can ou de dous cans e eu era a nena máis tonta e desgraciada do mundo, se me collía esgazábame que non merecía outra cousa. Volvín a chorar moitísimo, escondida nas saias da miña valedora.