Número total de visualizações de páginas

quarta-feira, julho 30, 2008

Perder o tren

foto de X.B. Arias

Un tren que non se colle, ben porque pensabas que non era o teu ou ben porque te trabucaches e ao ti chegares el xa se fora, é un tren perdido.

segunda-feira, julho 28, 2008

Tanta auga



Estaba eu hai un momento na fonte lavando unhas prendas delicadas e, de paso, xogando co chorro fresco, coma unha nena. A fonte é un lugar máxico, sempre o foi, pero cando estaba máis arriba, na nacida mesma, tiña que selo dobremente: polo seu discreto retiro, pola estreitura que lle deixan os ribadóns dun lado e outro, polos felgos gloriosos que medran alí. Logo a auga foi canalizada ata preto da estrada, construiuse o lavadoiro, que nós chamamos río-de-lavar e decorouse o conxunto cun ridículo frontispicio fascista con xugo e frechas e unha data: 1958. Ata hoxe. Non quero miralo, pero véxoo igual. Intenteino cunha moción á corporación municipal. Ao tempo era unha petición extravagante, non se popularizaran os argumentos que desembocaron na aprobación da Lei da Memoria histórica, e era difícil facer pedagoxía desde a concienciación cero. O goberno socialista, e estivo 20 anos no poder municipal, daquela amosou a sensibilidade propia dunha ameba. Paciencia. Máis paciencia. O frontispicio ignominioso segue impertérrito. Agora hai un goberno do PP, tera máis ou menos sensibilidade cás amebas?
Pois estaba eu no mellor do lavado, xa saíran todas as manchas e entretíñame aclarando prenda a prenda en mil augas, cando chegou un vello a encher unha garrafas.
-Agora xa bota ben auga; amañárona ben.
-Pseeee! bota ben porque hai moita auga. Ten auga para botar e para perder. Non ve como segue perdendo deste lado?
-Pois tes razón.
-Teño. Non saben de onde vén toda a auga que nace aquí. Non queren nin sabelo, sempre remendos para ir tirando.
Quedou calado e xa tiña cheas as garrafas.
Hai tanta auga, sen contar a que se perde!

segunda-feira, julho 14, 2008

De pelo e perruquerías



Unha vez ao mes vou á perruquería a devolverlle á miña cabeleira o esplendor de antano.
-A mesma cor?
-Si, claro.
E nunha cunquiña mistúrase X con Y ata conseguir unha pasta homoxénea que logo será distribuída en regos por todo o coiro cabeludo.
Eu procuro abstraerme de todo o proceso mergullándome nas disparatadas revistas do corazón. Así pasan os minutos lentamente... as conversas son discretas, de perruqueira a clienta, sen involucrar ao resto do salón. Moitas veces o único que se escoita é o fungar dos secadores.
Cando me erguín do meu asento para, por fin!, pasar á sección de lavado fixeime nunha das clientas que acababan de peitear. Unha señora preto dos 70, coidadosamente vestida dentro da sinxeleza, co habitual cabelo loiro e curto peiteado con volume madeixa a madeixa. A perruqueira dáballe os últimos retoques, recortándolle as cellas e dándolles forma coas pinzas de depilar. Ao rematar, a señora puxo as gafas, sorriunos a todos mentres se levantaba, mirou o peiteado por detrás con outro espello e estirou o brazo cara á perruqueira. Esta entendeu perfectamente, deulle a man e bicouna con agarimo na meixela.
-Guapísima!
Pensei nesa relación íntima que por breves instantes se establece durante o rito de cortar e peitear os cabelos. A min, que durante anos cortei o pelo do meu avó, desde que xa non se sentía con forzas para ir á vila ata que a enfermidade xa non lle permitía apenas deixar a cama e mesmo así..., sempre me lembraba que tamén el asumira un vencello semellante co seu sogro, que aínda que tiña dous fillos ningún deles fora considerado polo vello digno de tan delicado e pracenteiro mester.
Non había vez que non me dera as grazas, mentres lle sacudía a penuxe que fora caendo nos ombreiros.
Daquela eu dicíalle:
-Quedaches aliviado?
-Quedei, muller!