A miña relación cos vilanchos non é moi intensa pero é, en xeral, afectuosa. Dígo que non é intensa porque non participo dos seus ritos orxiásticos nin nos eventos sociais-relixiosos, e digo que afectuosa porque me gusta conversar con eles, ou escoitalos falar das súas cousas, é dicir, de si mesmos no pasado e presente e futuro (programa de festas).
Unha vez unha tendeira sacou, mentras me cortaba un pouco de friame, como tema de conversación os paseos marítimos.
- É unha marabilla. Aínda que o bonito sería seguilo pola parte de Cabanas ata Irís, ¿non che parece?
- Pois non, a min os paseos marítimos parécenme unha barbaridade e estragan as ribeiras naturais. As cousas bonitas canto menos se lles toque mellor. Preparar un camiño de terra para poder andar, coidalo e listo.
- Pois a xente está encantada.
- Para pasear non fan falta baldosas. O único que se fai é sepultar a ribeira que había.
- Ó mellor tes algo de razón. Antes desde a miña casa, cando estaba a marea baixa, sentíase o ruxirrou de todo o bicherío que había e agora xa non se sente nada, debeu morrer todo.
Evidentemente, os meus gustos estéticos non influíron nada nos seus, pero regaloume a palabra ruxirrou, que permaneceu na miña memoria ata esta mesma semana, naque outro vilancho a refrescou.
Veu á miña casa a tomar unhas medidas e, mentres o acompañaba curral arriba, empezamos a falar de ghatos.
- Non os podo ver.
- ¿E logho? Non son tan malos, cazan ratos.
- Cazábaos eu a eles! Á miña tía deulle polos ghatos e xa ten máis de vinte. ¡Están en tódolos sitios e non hai quen lles dea coas crías! Aí atrás deron en morrer e botáronme a min a culpa.
- Se acaso tíñala.
- Noooo, eu só matei un, co camión; encendino para darlle atrás e nesto séntese un ruxirrou tremendo. Mi Maaaa! Un ghato que se metera no ventilador. Os outros debeunos cazar os do restaurante chino. Agora pechou e xa volveron inzar.
O ruxirrou xa é voso tamén, ¡disfrutádeo e difundídeo!
11 comentários:
Miña avoa ten unha parecida: "Aquí non ruxe nada". Cando non se sente nada, sinal de que non hai ninguén na casa.
Pavimentamé, Señor Cuíña!!! Mira que che ha de mandar truco... Canto ecosistema, dunas, estragados.
O do gatos nos motores debe ser habitual, pois métense por debaixo buscando a calor.
O dos paseos marítimos non para aí: agora empezan a facelos tamén fluviais, é o que técnicamente se define como "burramia" ("salvaparte" dos pobres dos asnos).
Un ruxirrou imparable de espantosas obras públicas e privadas precorre a nosa terra. A marcha do cemento e o chapapote é imparable, a sociedade reclámaos e os políticos concédenos xentilmente. Pódese facer algo contra tanta harmonía?
fascinoume a frase "regaloume a palabra ruxirrou". Nunca pensara nas palabras como agasallos pero, agora que o leo acá, penso que é dos mellores regalos que se poden dar! podes facer con elas o que queiras, pensalas, berralas ou cantalas. Serven para comunicarse ou para pensar. O mellor agasallo do mundo!
Torredebabel, estiven pensando en ti onte pola tarde mentres conducía cara a Santiago. O coche é un espacio íntimo no que, autopista por diante, vou evocando conversas, imaxes e palabras. O próximo post adícocho (aínda non sei cando terei tempo a escribilo, pero xa o teño).
bicos por aqui e acolá
Vilanchos? Aquí chámanlles vilanchos aos de Santa Marta, que che son moito de darse ás apariencias. Ou non foron facer un clube náutico a todo trapo cando case nin mar teñen, que na marea baixa queda a ría seca?
Nona, cando botabamos a tona na nateira e se lle empezaba a dar volta á manivela a miña bisavoa sempre recitaba: "Santa Marta de Ortigheira, chiva o leite da manteigha, Santa Mariña, faina axiña".
Cando a pela estaba feita e lavada, ela sempre se reservaba o dereito de facerlle uns adornos no lombo cunha culler de buxo co mango roto que gardaba para a ocasión.
para a colección de palabras esa: na miña terra á "pela" de manteiga chamábaselle (xa non hai que a faga) baluga, e soa moi ben o conxunto "unha baluga de manteiga".
Cantas palabras e canto mundo a un paso de perdérense para sempre.
Ou Musgallo!
Fun a Santiago xa dúas veces e mañá vai se-la terceira. Tanto Santiago que xa descubrín o De vagar, para que vexas.
A miña cabeza é un ruxirrou de actividade, e os meus nenos, mentres seguen a medrar. Teño aquí un ó meu pé, facendo os deberes. Non choran, son bos rapaciños.
Pero mira, xa que o dis, hoxe cando fregaba ocorreuseme un post.
Oes, cando queiras quedamos.
Descalciños pola area... que sepultaron os paseos marítimos, así vexo os teus pés de náufragho.
Temos que criar unha xeración que levante os paseos marítimos e descubra a area e os counidos e as xunqueiras e non lle dea a ghana de invertir en cemento.
Enviar um comentário