Sempre que volviamos de Santiago ou dunha viaxe -a nosa xeración xa foi moi On the road- para a casa, tiñamos que oír ao meu avó
- Queee, xa vides outra ves á fonda do sopapo?
Ao principio nin caso, pero a broma repetíase unha e outra vez e empezaba a non ter graza. Non víñamos acaso á nosa casa? Xa nos quería botar, ou?
- Es ben tonta- dicía entón a miña avoa. Dío pola Fonda do Sopapo, non sabes o que era?
A cousa poñíase interesante...
A Fonda do Sopapo era o sitio onde paraba sempre o noso bisavó fogoneiro en Barcelona mentres agardaba para embarcar ou descansaba dalgunha travesía antes de coller outra. Chamábase así porque a dona, que era unha muller de armas tomar, esixíalles aos hóspedes que lle entregaran o diñeiro todo no momento de entrar na súa casa. Ela administrábao honradamente, reservándose o que lle debían e encargándose persoalmente de enviarlle o resto ás súas mulleres antes que o gastasen en puterío e borracheiras. Se non se aviñan ao trato non entraban na casa e se algún dos seus fieis lle chegaba borracho e non entraba en razóns, arremangáballes un sopapo, poñía os cartos a salvo e logo... ¡a durmila! A patroa da Fonda do Sopapo era ao final para todos aqueles lobos de mar un anxo da garda que velaba polo benestar dos seus fillos, que facía posible a compra dunha leira ou o amaño da casa e daba seguridade a aquelas mulleres que quedaban soas coa vida ás costas. Por iso, nos momentos de lucidez, todos veneraban a aquela entrometida mandona e, cando desembarcaban no porto de Barcelona, sobrios ou bébedos, poñíanse baixo a súa protección.
Se fora hoxe...dáríanlle o Príncipe de Asturias da Concordia ou algo así?
- Queee, xa vides outra ves á fonda do sopapo?
Ao principio nin caso, pero a broma repetíase unha e outra vez e empezaba a non ter graza. Non víñamos acaso á nosa casa? Xa nos quería botar, ou?
- Es ben tonta- dicía entón a miña avoa. Dío pola Fonda do Sopapo, non sabes o que era?
A cousa poñíase interesante...
A Fonda do Sopapo era o sitio onde paraba sempre o noso bisavó fogoneiro en Barcelona mentres agardaba para embarcar ou descansaba dalgunha travesía antes de coller outra. Chamábase así porque a dona, que era unha muller de armas tomar, esixíalles aos hóspedes que lle entregaran o diñeiro todo no momento de entrar na súa casa. Ela administrábao honradamente, reservándose o que lle debían e encargándose persoalmente de enviarlle o resto ás súas mulleres antes que o gastasen en puterío e borracheiras. Se non se aviñan ao trato non entraban na casa e se algún dos seus fieis lle chegaba borracho e non entraba en razóns, arremangáballes un sopapo, poñía os cartos a salvo e logo... ¡a durmila! A patroa da Fonda do Sopapo era ao final para todos aqueles lobos de mar un anxo da garda que velaba polo benestar dos seus fillos, que facía posible a compra dunha leira ou o amaño da casa e daba seguridade a aquelas mulleres que quedaban soas coa vida ás costas. Por iso, nos momentos de lucidez, todos veneraban a aquela entrometida mandona e, cando desembarcaban no porto de Barcelona, sobrios ou bébedos, poñíanse baixo a súa protección.
Se fora hoxe...dáríanlle o Príncipe de Asturias da Concordia ou algo así?
