O amor fai a quen o padece tolo, mentirán, temerario. O amor é unha paixón violenta que nos altera a personalidade e nos volve cegos e ruíns. Vede a Tristán e Isolda como manipulan a quen os rodea para que non vexan o que é evidente, como sacrifican a quen lles é fiel e lles demostra unha e outra vez o seu amor con tal de procurarse a si mesmos o gozo supremo. Brangen, Iseo das Brancas Mans, o propio rei Marco, de quen teñen a ousadía de rirse perante a corte enteira, non son máis que pezas que os amantes van movendo segundo os seus intereses.
E nós somos os espectadores marabillados que participamos da súa embriaguez cando lemos a fascinante historia dos seus amores. Arrastrados pola súa forza non temos máis remedio que aplaudir as argucias de Iseo cando obriga á virxe Brangén a ocupar o seu posto no leito do seu esposo, ou cando xura que non abriu as pernas para ningún máis ca para o rei Marco e para o leproso –Tristán disfrazado– que a transportou dacabalo para sortear a lameira da Branca Landa. Non nos queda outra que deleitarnos coa cara dura de Tristán cando volve á corte do seu tío facéndose pasar por tolo e lle pide á raíña –Ei, rei Marco, déixame a Iseo, que ti xa a gozache bastante!– ou cando finxe unha terríbel ferida para non consumar o seu matrimonio coa rula tenra que é Iseo das Brancas Mans agardando na cámara polo esposo.
Como é posíbel que aceptemos como traidores e mentirosos aos cortesáns que advirten ao rei da burla ao que é sometido? Como que aceptemos que os amantes non teñen responsabilidade ningunha nas falsidades, mortes e enganos que van tecendo a canda os abrazos, bicos e doces coloquios, mesmo despois de que admitan que o efecto do filtro amoroso cesara? Quen é o que está cego?
Pois é posíbel porque a súa audacia, beleza, e impulso vital merecen a nosa admiración. Que viva o amor, aínda que estea tolo!
