Total Pageviews

Tuesday, March 29, 2011

Thursday, March 17, 2011

Mazá + Z, mazá + Z, mazá + zeta...



Mentres deixaba o último post-relato en standby estábase armando unha boa.
Mentres pensaba seriamente, no camiño de ida e volta á casa, como ía resolver eu, que nunca nunha tal me vin, o asunto da declaración policial da protagonista, estaban pasando cousas terríbeis.
Mentres me preguntaba se non sería mellor rematar o relato coa protagonista colgada no loureiro observando un cadáver que lle é totalmente indiferente, pero aínda así imponlle respecto e desexaría que non estivese alí, as cousas terríbeis complicábanse tremendamente.

Que traballiño nos custa recoñecer que, no mundo real, non hai marcha atrás.

Monday, March 07, 2011

O paseo

Foto Xebe d´Afrei

Era un carreiro case escondido á dereita da senda principal. Debía andar a modo cun pé despois do outro e tendo conta de non esbarrelar. O último temporal deitara algunas árbores que o aguantaban e deixara treitos no aire. Fose como for, pagaba moito a pena perderse por el e buscar acougo na soidade dos seus recunchos. Sobre todo aquela tarde.

A marea estaba subindo e choupaba docemente contra as penedas. Que delicia, alí colgada nun loureiro abstraída nos efectos do sol e as sombras da tardiña na auga da ría...

Un ruxe ruxe de pasos que se deteñen de repente, logo o bater alporizado doutros. Non ve ninguén, queda sen respiración e concéntrase nos sons que a rodean: a auga nas penedas, unha brisa nas follas resecas, a voz dun home maldicindo. É difícil baixar ao acantilado para agacharse desde onde está, pero máis difícil saír de alí sen facer ruído coas follas. Escoita os pasos apresurados e a respiración sen folgos. Maldita sexa! Foise meter no ollo dun furacán. O medo faina agachar como pode polo loureiro e disimularse nunha galla. Os pasos acércanse decididos: é un home e sóalle a súa cara. Busca. Volve para atrás. Parece nervoso. Para e senta mirando o mar. Pasan dez minutos, saca o móbil e fai unha chamada. Espera impaciente co teléfono pegado á orella. Algo se move máis adiante. El mete o teléfono no peto e bótase a correr. Á do loureiro dórmeselle unha perna, está a punto de saír en escena cando a serea dun coche no camiño principal a detén. O home queda petrificado moi cerca dela. Agora si que lle ve perfectamente a cara: é o que se pon á porta do supermercado polas mañás. Séntese pechar as portas do coche. O home mira a un lado e a outro e bótase ao acantilado. Esvara e despénase, o seu corpo queda tendido debaixo do loureiro.

A testemuña involuntaria está aterrorizada. Os gardas civís chegan e ela non é quen de dar un chío: ten os pés entalados, as mans case non as sente e o corpo tremelle sen poder controlalo. O tremor fai que un dos gardas levante os ollos. Axúdanlle a baixar e ela sinala o corpo. Case non sabe como dicir que hai alguén máis, que debería haber alguén agachado na fraga, alguén que estaba sendo perseguido, alguén que dera a alerta?

Non, a alerta deuna un home que estaba a pasear e presenciou unha forte discusión entre un home e unha muller, seguida dunha carreira. eles estaban patrullando cerca e foran rapidamente. Non era ela a muller? Que facía alí soa? Terá que declarar.

Saturday, March 05, 2011

Tradución

Foto Xebe d´Afrei

Ás veces as metáforas aparécenche na soleira da porta dun xeito tan evidente que non hai maneira de desfacerse delas: as patiñas tesas, a plumaxe encetada, a fría levidade.

No capítulo de onte, Jean-Luc Picard e a súa tripulación non eran quen de entenderse cunha etnia humanoide que falaba en metáforas, "falaba por voltas", como se dicía antes. "Temos un programa no ordenador para traducir milleiros de linguas alieníxenas, pero non nos vale de nada", laiábase a conselleira Troi, "eles parecen falar en sentido figurado e, para entendelos, teriamos que sabelo todo acerca da súa historia, da súa literatura, das súas crenzas... semella unha tarefa imposíbel".

Ao capitán da nave alieníxena ocorréuselle poñer ao capitán Picard en contexto e, non esperabamos menos dun shakespeariano, reaccionou e entendeu. O máis fermoso do capítulo foi que, precisamente cando Jean-Luc se comunicaba fermosamente con metáforas co seu raptor-anfitrión, este tivo que morrer. Estaba no guión, pero fíxoo cun sorriso nos beizos.

O paporrubio morreu antes de que puidese traducir o seu fraseo musical de polas mañás.
Estaba a piques.