Número total de visualizações de páginas

sábado, dezembro 31, 2011

Non vos vaiades, que aínda hai máis

Foto SW

 Agora subimos os impostos un pouquiño, conxelamos de aquí, quitamos de alá. Ídevos despedindo disto e do outro. Siiiii, podedes patalear e xurar en arameo, iso sempre. Total, para o caso que vos imos facer!

Sorayaaaa, queda algunha empresa pública que vender? Ah, claro os hospitais, case me esquece, pois veña, mans á obra. Pero o importante é que vaiades entendendo que isto é o principio, non do principio, non, ca!; o principio do final.

Perdón... comooo? Si, as bodegas tamén hai que poñelas á venta, non sei xa para que preguntades.

quinta-feira, dezembro 29, 2011

Unha cova no profundo bosco



Iseo
Tristán?
A selva: ti non mereces isto. Esmorece a túa luz na profundidade do bosco. As asperezas montesías esgadañan a túa pel.
Xa case non sinto a música na miña cabeza; sempre teño fame.
Pensei que si, pero non podemos escapar, foi un erro desafiar a Lei.
Onte berraches moito comigo.
É preferíbel a morte a esta vida selvaxe.
Vasme matar?
Non, voute volver á vida, á corte, ao meu tío.
Á música, Tristán.
Dentro de pouco as cicatrices desaparecerán, como desaparecen os rastros dos avións no ceo.
Avións. Cando vas cazar conto os avións e non me sinto perdida no tempo.
Vístete, Iseo. Pediremos perdón e a vida volverá ter un xeito.
No verxel do pazo nunca fora consciente de cantos pasan; a música tocaba a todas horas e non sentía os avións.

L´amour fou


O amor fai a quen o padece tolo, mentirán, temerario. O amor é unha paixón violenta que nos altera a personalidade e nos volve cegos e ruíns. Vede a Tristán e Isolda como manipulan a quen os rodea para que non vexan o que é evidente, como sacrifican a quen lles é fiel e lles demostra unha e outra vez o seu amor con tal de procurarse a si mesmos o gozo supremo. Brangen, Iseo das Brancas Mans, o propio rei Marco, de quen teñen a ousadía de rirse perante a corte enteira, non son máis que pezas que os amantes van movendo segundo os seus intereses.

E nós somos os espectadores marabillados que participamos da súa embriaguez cando lemos a fascinante historia dos seus amores. Arrastrados pola súa forza non temos máis remedio que aplaudir as argucias de Iseo cando obriga á virxe Brangén a ocupar o seu posto no leito do seu esposo, ou cando xura que non abriu as pernas para ningún máis ca para o rei Marco e para o leproso –Tristán disfrazado– que a transportou dacabalo para sortear a lameira da Branca Landa. Non nos queda outra que deleitarnos coa cara dura de Tristán cando volve á corte do seu tío facéndose pasar por tolo e lle pide á raíña –Ei, rei Marco, déixame a Iseo, que ti xa a gozache bastante!– ou cando finxe unha terríbel ferida para non consumar o seu matrimonio coa rula tenra que é Iseo das Brancas Mans agardando na cámara polo esposo.

Como é posíbel que aceptemos como traidores e mentirosos aos cortesáns que advirten ao rei da burla ao que é sometido? Como que aceptemos que os amantes non teñen responsabilidade ningunha nas falsidades, mortes e enganos que van tecendo a canda os abrazos, bicos e doces coloquios, mesmo despois de que admitan que o efecto do filtro amoroso cesara? Quen é o que está cego?

Pois é posíbel porque a súa audacia, beleza, e impulso vital merecen a nosa admiración. Que viva o amor, aínda que estea tolo!